من خودم مادر نیستم ولی بچه ای ام که بلوغ زودرس داشتم. از سن 7 سالگی وقتی صداهای ناجور مادر و پدرم رو شنیدم داغون شدم و ضربان قلبم بالا می رفت و عرق سرد میکردم. همش ذهنم منحرف میشد، مادرم هم عادت داشت تو خونه لباس های باز میپوشید و چند بار هم گفتم مامان چرا این لباس هارو میپوشی میگفت خب تو خونه ی خودم هم نمیتونم راحت باشم؟ دیگه منم جرات نکردم چیزی بگم. گذشت و گذشت و من الان 15 سالمه. بخاطر شنیدن اون صدا ها کلا بچگی نکردم. از ترس به پسرا نزدیک نمیشم. خواهشا بچه هاتون رو درک کنید بزارید بچگی کنن، یه رابطه اونقدر ها هم مهم نیست که بخاطرش زندگی کودکانه یه بچه رو خراب کنید.
خوب عزیزم درسته اون لحظه جواب داده ولی بزرگتر که بشه دیگه باهات صمیمی نیست و اون لحظه همیشه یادش هست و میترسه بیاد یه سری چیزارو بهت بگه حتی سوالی داشته باشه از کس دیگه می‌پرسه سعی کن با بچه ات دوست باشی
من خودم در عین اینکه با مامانم صمیمی بودم ولی از این مسائل آگاهم کرده بود و نمیذاشتم کسی سمتم بیاد ولی ترس از مامانمم نداشتم الآنم با بچه هام همین طوری هستم
می‌تونستی آگاهش کنی نه از خودت دورش کنی که یه روزی با غریبه ها راحت تر حرف بزنه تا مادرش
همکلاسی های داشتم که مسایلی رو از مادرشون مخفی میکردن سر همین ترس و با بقیه درمیون میذاشتن
نه دیگه من مثلا خیلی عصبانی بشم یه لحظه سرش داد بزنم بلافاصله هم آروم بهش توضیح میدم.
خدا من بکشه از چهار پنج ماهگی تا یک سالگی بچم افسردگی گرفته بودم نمی‌دونستم بعضی وقتا از عصبانیت میزدم رو شونه بچم یا رو پا و باسنش حتی چند باری هم زدم رو سرش. کاش زودتر می‌فهمیدم افسردگی دارم. اصلا تو حال خودم نبودم
