ادامه زندگی یا طلاق؟

ما نهایت ماهی ۳ الی ۴بار رابطه  داشتیم که خوب سخت بود ولی کنار می آمدم تا دوسال پیش که تصمیم گرفتیم بچه دار بشیم و مشکلات شروع شد... همسرم به یکباره توانایی نعوظ رو از دست داد و تحت درمان قرار گرفت. با کمک دارو مشکلش تا حدودی حل شد ولی دیگه انزال نداشت.. همون ۳، ۴رابطه در ماه هم نتونستیم . دکترا گفتن ممکنه به خاطر استرس زیاد باشه. اما چون سنمون کم نیست و فرصت زیادی نداریم پیشنهاد دادن ای یو ایی کنیم.

بعد از ازمایش اسپرم متوجه شدیم که وضعیت اصلا خوب نیست. مورفولوژی یک درصد و تمام اسپرم ها مرده و بدون حرکت هستند. دو راه پیش پای ما بود، یا آی وی اف که درصد شکستش بالاست، یا کلا بی خیال بچه شدن و لذت بردن از زندگی... اما مدتیه متوجه شدم بدون استرس بچه دار شدن هم همسر من دچار اختلال نعوظ هست... هر دارویی بگید استفاده کرده پیش چند متخصص رفته ولی بی فایده بوده.. شما باشید می تونید تو یه زندگی بدون رابطه و بدون بچه بمونید؟ ما الان ماه هاست خواهر و برادر شدیم... همسرم گفته طلاق نمی دم تحت هیچ شرایطی...اصلا روحیه ام حوب نیست. حقم نبود زندگی که با چنگ و دندون ساختم اینطوری بشه. تورو خدا بگید چی کار کنم خدا رو خوش بیاد

اره خیلی شرایط سختیه واقعا دلم نمیاد همسری که اخلاقش عالی تحصیلات بالا و خلاصه همه چی تموم هست رو به خاطر بچه ول کنم... انقدری زندگی مو دوست دارم که نیش و کنایه های اطرافیان مخصوصا خواهراشو تحمل می کنم و حتی نذاشتم مادرش بفهمه مشکل از پسرشه. ولی خودم دارم کم میارم...

دوستان اینم اضافه کنم تو مدت ۷ سال زندگی مشترک همسرم به تدریج نیمی از دارایی شو به نامم کرده. فقط گفته طلاق نمیدم یا اگه بذاری بری نابود میشم... از نظر مالی مشکلی ندارم برای هزینه های درمان نازایی ولی خدا فعلا اینطور خواسته برای ما. حتی همسرم پیشنهاد استفاده از اسپرم اهدایی رو داد که نپذیرفتم. می دونم بچه اونقدری مهم نیست اگه صلاح خدا باشه به خودمون میده. اما واقعا دیگه رابطه زناشویی مون به خطر افتاده داره بینمون فاصله میندازه. زندگی بدون بچه و بدون رابطه مگه معنایی داره؟