روز بزرگراشت فردوسی 🤩🤩

"اری ای مردان کین! من آرشم!

تیر آزادی به چله درکشم

کوه البرز است رکاب پای من

گفت فردوسی به گیتی رای من

برکشیدم سوی دشمن ناگهان

نام ایرانم بیامد بر زبان

تیرم از ترکش کشیدم در کمان

جان بدادم تا بماند جاودان

جان فدا کردم برای میهنم

تا بدانی در جهان آرش منم.

­این وطن مهد اهوراست اگر دریابند

خط ایزد یکتاست اگر دریابند

دشت عشق است که از آن بوی محبت خیزد

مهر در مهریه ماست اگر دریابند

دشت ما غم زده خون سیاوشان است

شاهدش لاله صحراست اگر دریابند

در ما سخن از کینه و خون ریزی نیست

خانه عشق همین جاست اگر دریابند

هر که از عشق گفت شود عین وطن

قطره اینجا خود دریاست اگر دریابند

مام میهن نگران تب و تاب من و توست

فصل مجنونی لیلا است اگر دریابند

شعر آزادی انسان به لب کوروش بود

غزل مهر فریبا است اگر دریابند

مرزبان وطن جان هزاران آتش

که کماندار کمان ها ست اگر دریابند

سیلی بابک ما خورده به گوش تازی

سرخی چهره چه زیبا است اگر دریابند

هفت خوان دیدن و چون رستم از آن بگذشتن

پنجه در پنجه دنیاست است اگر دریابند

عارفان عاشق این مرز سراسر گهر اند

شیخ در معرکه تنهاست اگر دریابند

مایه وحدت ما عشق میهن باشد و بس

شور این عشق هویدا است اگر دریابند

آنکه بر تازی و شمشیر کج اش میتازد

شعر فردوسی والاست اگر دریابند

گل امید که روییده در این وادی سبز

شعر آزادی فرداست اگر دریابند

همـیشـه جاوید میهن

بکوشید تا رنج ها کم کنید

دل غمگنان، شاد و خرم  کنید

که گیتی نماند و نماند به کس

بی آزاری و داد، جویید و بس

بدین عهد ما شادمانی  کنید

ابر کهتران  مهربانی کنید

چو شادی بکاهی، بکاهد روان

خرد گردد اندر میان،  ناتوان

خرد همچو آب است و دانش، زمین

بدان کین جدا و آن جدا نیست زین

ستون خرد داد و بخشایش است

در ِ بخشش، او را چو آرامش است  ...

*چو  ناکس   به   دِه   کد خدایی  کند*

*کشاورز        باید        گدایی      کند  ...*

*در  این  خاک  زرخیز   ایران  زمین*

*نبودند    جز    مردمی   پاک    دین*

*همه   دینشان   مردی   و  داد   بود*

*وز آن ،  کشور   آزاد   و   آباد   بود*

*چو  مهر  و  وفا  بود خود کیششان*

*گُنه    بود     آزارِ    کس    پیششان*

*همه     بنده ی      ناب    یزدان  پاک*

*همه  دل  پُر  از مهرِ  این  آب و خاک*

*پدر      در     پدر      آریایی  نژاد*

*ز     پشت    فریدون    نیکو  نهاد*

*بزرگی   به   مردی   و   فرهنگ    بود*

*گدایی  در  این  بوم  و  بر  ننگ  بود*

*کجا ،  رفت  آن  دانش  و   هوش  ما*

*که   شد    مهر   میهن    فراموش  ما ؟*

*که   انداخت   آتش  در  این  بوستان*

*کز   آن  سوخت   جان و دل دوستان ؟*

*چه  کردیم  کین  گونه گشتیم خوار ؟*

*خرد  را   فکندیم   این  سان   ز  کار*

*نبود  این   چنین  کشور  و  دین  ما*

*کجا      رفت      آیین     دیرین    ما  ؟*

*به  یزدان  که  این  کشور  آباد  بود*

*همه      جای     مردانِ    آزاد     بود*

*در  این  کشور   آزادگی  ارز   داشت*

*کشاورز  ، خود  خانه  و  مرز  داشت*

*گرانمایه    بود   آنکس که   بودی    دبیر*

*گرامی      بد    آنکس    که   بودی   دلیر*

*نه  دشمن  در این  بوم و بر   لانه  داشت*

*نه  بیگانه  جایی   در این   خانه   داشت*

*از   آنروز   دشمن   بما   چیره   گشت*

*که   ما  را   روان   و خرد تیره  گشت*

*از   آنروز   این   خانه     ویرانه    شد*

*که    نان   آورش   مردِ    بیگانه    شد*

*چو  ناکس   به   دِه   کد خدایی  کند*

*کشاورز        باید       گدایی       کند...*

*این سروده حکیم ابوالقاسم  فردوسی ✨📻✨📻✨📻✨✨

سیاوش منم نه از پریزادگان

از ایرانم از شهر آزادگان

که ایران بهشت است یا بوستان

همی بوی مشک آید از بوستان

سپندار پاسبان ایران تو باد

ز خرداد روشن روان تو باد

ندانی که ایران نشست من است

جهان سر به زیر  دست من است

هنر نزد ایرانیان است و بس

ندادند شیر ژیان را به کس

همه یکدلانند و یزدان شناس

به نیکی ندارند از بد هراس

دریغ است ایران که ویران شود

کنام پلنگان و شیران شود

همه جای جنگی سواران بدی

نشستن گه شهریاران بدی

چو ایران نباشد تن من مباد

بر این بوم و بر زنده یک تن مباد

همه روی یکسر به جنگ آوریم

جهان بر بد اندیش تنگ آوریم

ز بهر بر و بوم و پیوند خویش

زن و کودک وخرد و فرزند خویش

همه سر به سر تن به کشتن دهیم

از آن به که کشور به دشمن دهیم .

👤 فردوسی

😍👏👏