دوستم زندگیشو بااین کار نابود کرد....

لطفا کامنت نذارین

دختر مهربونو خوشگلی بود.تو خوابگاه دبیرستان بودیم.اوایل چون خجالتی بود سعی نمی کردم صمیمی بشیم تا وقتی رفتم تخت کناریش.شبا که همه می خوابیدن باهام صحبت میکرد و هرچی ته دلش بود میگفت.تفکرات وحشتناکی داشت.این دختر اروم طی یه سال کم کم داشت تغییر میکرد.هنوزم کم حرف بود با هم اتاقیا.اما..

با یه پسری اشنا شده بود که تو کار فروش موبایل بود.یه پسر جذاب و خوش زبون.بهش اعتماد بنفس میداد اونم براش دلبری میکرد.من ایمان اورده بودم که پسره عاشقشه.ازش درخواستی نداشت فقط میگفت هفته ای یه بار بیا ببینمت...

چند ماه گذشت .دوستم مجنونش شده بود .اون اومده بود و از اولین بوسه و اغوش عاشقونشون میگفت..تاصب نخوابید...بهش اعتماد داشت.بهش قول داده بود که درسش تموم شه میاد خواستگاریش و هزارتا حرفای قشنگ.بعد از یه هفته که حدومرز هارو برداشته بودن و میرفتن به سمت یکی شدن.دوستمو دیدم که افسردگی شدیدی گرفته..

لب از لب باز نمیکرد صحبت کنه.بعد از دو روز تونستم از زیر زبونش حرف بکشم. میگفت که رفتن خونه پسره و از اون جایی که اعتماد کامل داشتو دوسش داشت اجازه اون کاری که نباید میدادو داد. بعدش که جسمشو ارزونی کرد یخورده حرف زدن و بحثشون شد.پسره همه ی هدفشو گفت.گفت که من میخواستمت اون دختر پاک و مهربونو  .فکر نمیکردم که تن بدی. این هفته میخواستم بیام خاستگاریت گفتم بذار برای بار اخر امتحانش کنم و دیدم روز به روز روت بار تر میشه.اثری از حیا و نجابت نیست.مشکلت فقط کمبود اعتماد بنفس بود وگرنه ذاتت خرابه.من شناختمتو به هیچ عنوان دیگه نمی خوامت حالا هم هررری..

قلبش شکسته بود .دختر بدی نبود .خجالتی بود اما ساده هم نبود.من نمیدونستم چطور ارومش کنم و فقط میگفتم به خانوادش بگه توضیح بده بالاخره اونا صلاحشو بهتر میدونن ..تقریبا راضی شده بود. اخر هفته رسید و برگشت خونمون.وقتی زنگ میدم ببینم چه اتفاقی افتاده جواب نمیداد..

بالاخره وقتی رفتم خوابگاه اونم اومد با یه حلقه تو دستش.ظاهرا پسره معذرت خواهی کرده بودو با هم کلی حرف زده بودن و گفته بود من این دوستیو ادامه نمیدم اعتمادم از دست رفته اگه دوستم داری باید باهم ازدواج کنیم واونم با خونواده لاکچریش اومده بود خواستگاریش..من مشتاق بهم رسیدنشون بودم اما حالا حس بدی پیدا کرده بودم.پسره هیچ نقطه ی ضعف یا هیچ ویژگی منفیی نداشت رفیقمم چیزی کم نداشت اما من همچنان درگیر یه سری معادلات اما به روی خودم نیوردم..

اونا عقد کردن خونواده پسره خیلی خوب بودن خیلی جور بودن من از عشقشون یه رمان نوشتمو بهشون هدیه دادم کیف میکردم وقتی از خوشیاش تعریف میکرد.خوشبختی حقش بود اما..

بعد از گذشت دو سه ماهی برای اولین بار بعد از ازدواجش از یه حادثه تلخ برام گفت.یه روز برادر شوهرش میاد خونشون همراه دختر کوچیکش.ازشون پذیرایی میکنه تا شوهرش از مغازه برگرده.وقتی که میاد باروی خوش اون روزو سر میکنن اما شب که برمیگرده عصابش به کلی بهم ریخته بوده.دوستم باملایمت سعی میکنی ارومش کنه اما اون اتیشش خاموش نمیشد.همش با سوظن حرف میزد و هی سوال میپرسید از کی اینجا بود تو گفتی بیاد چه حرفایی زدین میگفتی دخترشو نیاره که راحت باشینو....اخر این همه بحث به یه کشیده ختم شده بود...اصلا از هیچ کس از اطرافیانش نشنیده بود که ذره ای تاحالا عصبی شده باشه

خلاصه میکنم چون واقعا طولانیه..

وقتی برمیگرده خونه انگار رابطشون بهتر از قبل میشه پسره سو اون بحث سیلیه عذاب وجدان میگیره و کلی هدیه براش میخره اصلا نمیذاره دست به سیاهو سفید بزنه..اما این خوشی چند ساعت بیشتر طول نمی کشه..

انگار ساعت ۲ شب یکی از دوستامون بهش پیام میده حالم ناخوشه زنگ بزنم حرف بزنیم اون از سر دلسوز قبول میکنه..میره تو پذیرایی و اروم حرف میزنه ..میگفته عشق قشنگم ناراحت نکن خودتو این دوره تموم میشه (نامزد بوده) ..اینجور حرفا..شوهرش عشقم عشقم کردناشو که میشنوه خشم گین میاد و گوشیشو میکوبه به دیوار و یه دعوای سخت که این دفه رفیقم اصلا کوتاه نمیاد و تا صب جروبحث..

من دیگه ندیدمش..یکی از فامیلاشون که تو خوابگاه ما بود خبرارو میورد برام چون واقعا نگران بودم..ظاهرا همسرش یه مدرسه دیگه ثبت نامش کرده بود که فقط موقع امتحانا بیاد.. خبر زیادش بدستم نمیرسید..سرتونو بدرد نیارم..یکو نیم سال دیگه از هم جدا شدن نه بخاطر دست بزن شوهرش که البته شنیده بودم دعواشون خیلی کمتر شده..بلکه بخاطر خیانت دوستم!