اگه به رمان عاشقانه و غمگین علاقه داری بیا اینجا

اینم نمونه اش

✍️ عنوان: وارونِگی
📖 فصل اول
🔖 #قسمت_یک

🎈🎈🎈🎈🎈🎈🎈🎈🎈🎈
با تمام قدرت میدویدم.کف پاهایم گزگز میکرد و نفس هایم به شماره افتاده بود. نسیم سرد مهرماه،  به صورتم سیلی میزد. سنگینی کوله پشتی مدام بر کمرم کوبیده میشد و نوزاد آرامی که محکم در آغوش فشرده بودم، تمام نیرو و توانم را از وجودم میگرفت. خودم را در کوچه و خیابانهای ناشناس گم میکردم. شهر هنوز کاملاً از خواب بیدار نشده بود و تنها صدایی که در کوچه ها می پیچید صدای قدم های تند و محکم من بود. آسمان رو به  خاکستری روشن میرفت و من نمیدانستم تا کی و کجا باید بروم. فقط می دانستم باید هرچه بیشتر دور شوم. دور از تمام پلهایی که پشت سرم خراب کرده بودم، دور از هر چه که مرا وادار به فرار کرده بود دور از سرنوشتی که نباید برای من نوشته میشد و دور از تکه ای از قلبم که در آن خانه جا گذاشته بودم. ندایی مدام در گوشم فریاد میزد: بیشتر، سریعتر، دورتر... دیگر توانی برایم نمانده بود. نمی توانستم، نه! بیشتر از این نمی توانستم. قدم هایم هر لحظه آرام تر و صدای نفس هایم بلندتر میشد. نمی دانستم کجا هستم اما مطمئن بودم آنقدر دویده ام که حتی خودم، خودم را گم کرده ام. روشنایی آسمان خبر از شروع روزی دوباره میداد و کم‌کم نجوا هایی در پس دیوارها به گوش میرسید. درکوچه ای با سنگ فرشی قدیمی و خانه هایی با بافت فرسوده آرام قدم میزدم. برخی از لامپهای سر در خانه ها هنوز روشن بود. روی سکویی در جلوی یک خانه با درب زرد و رنگ و رو رفته اش که فرسودگی اش را فریاد می زد، نشستم. نوزاد را در آغوشم جابجا کردم، هوای تازه را با تمام وجود بلعیدم و به ریه هایم قدرت دوباره ای بخشیدم. مردی ، رکاب زنان و آرام روی دوچرخه، با چهره ای عبوس و خواب آلود، بی تفاوت از کنارم گذشت و بوی نان تازه اش در کوچه پیچید، کفش هایم را از پا در آوردم و با ماساژ عمیق انگشتانم انگار خونی تازه در رگ هایم دوید.به دیوار تکیه دادم و به آسمان خیره شدم. صدای خش خش جارویی در حیاط یکی از خانه ها، رد پای آفتاب برلبه ی دیوارها، بوی نان تازه، صدای قدمهای اهسته در کوچه،رقص درختان و صدای زوزه ی باد، نویدبیداری شهر را میداد.چشمانم را بستم و گوش به صدای شهر سپردم.به هیچ چیز و همه چیز فکر میکردم. به راه بی هدفی که در پیش گرفته بودم، به عکس العمل دیگران با دیدن جای خالی من و نوزادی که در آغوش داشتم، به راهی که بازگشتش عواقب سخت تری از مسیر نامعلومی داشت، که در پیش گرفته بودم.نوازش نسیم را روی صورتم حس میکردم. نوزاد را محکم به سینه ام چسباندم تا از گرمای وجودم به اون تزریق کنم. ناگهان دردی در زیر دلم پیچید که از صدای ناله ام، نوزاد بیدار شد.

ادامه دارد...

✍️فاطمه_شفیعی

رمان واقعی نیست زایده ذهنمه

یه قسمت از داستانمه عزیز. اما فعلا ادامه ندادم چون دو هفته است بابامو از دست دادم😔😔