دارم میمیرم ازغصه

بهش بگو مهربونی نکنه

خودتو مسیول زندگی هیچکس ندون عزیزم.ما خیلی زرنگ باشیم گلیم خودمونو از آب بکشیم.گاهی با مادرت با صحبت کن چطور نذاره حقشو بخورن همین.ولی زیاد رو مخش نرو 

میدونم عزیز دلم منم مقابل خانوادم همین بودم و هستم.از خوبی کردنای زیادشون حتی به خودم جیگرم کباب میشه.ولی همش به خودم تلقین میکنم که من مسیول زندگی همه نیستم.شما الان خودت داری نقش مادرتو بازی میکنی اگر دقت کنی.پس چطور انتظار داری ایشون اینطوری نباشن.

من خودم انقد داغونم که همش فکر خواهر و برادر کوچیکمم یه جوری که انگار من مسول خوشبخت کردن اونام.الان دیگه کوچیکم نیستنا.دانشگاهی ان ولی هنوز همونم.همش فکر مامان بابامم همش خودمو مقصر میدونم اگر ناراحت باشن یه چیزایی که اگه بت بگم خندت میگیره.ولی همه ی اینا تفکرات ناسالمه و دارم روشون کار میکنم.

مثلا من میدونم مامانم وقتی دانشگاه میرفته منو ناخواسته باردار شده و بعدش سالها از تحصیلش عقب افتاده یا حتی بخاطر من نتونسته جدا بشه یه زمانی همش میگفتم کاش اصن به دنیا نیمده بودم.بعدش سر بکش بکشای زندگی خودم خیلی حرص دادم مامان بابامو اصن متنفر شدم از خودم.ولی خب الان سعی میکنم خیلی بهشون برسم.یا حتی فک میکنم خواهر برادرم از وقتی من ازدواج کردم تفریحی ندارن چون من بودم هر هفته میبردمشون بیرون گردش سینما.گاهی یادم میره دیگه بچه نیستن خودشون باید فکر خودشون باشن