۱.اول به این فکر کن اضطراب؛ احتمال ایجاد سرطان رو هزار برابر می کنه.
۲. چه تو بهش فک کنی چه نکنی؛ اگه قرار باشه اتفاق بیفته؛ میفته. و تو تا قبل اتفاق افتادنش فقط روزای زندگیتو داری به خودت زهر می کنی.
۳. اصلا اتفاق بیفته؛ هر کسی یه جوری ازین دنیا میره؛ کسی قرار نیست اینجا بمونه. هممون می میریم... یکی تصادف... یکی بیماری...
وسواس شدید حتما نیاز به روانپزشک داره. در ضمن هر کسی که سرطان بگیره نمیمیره
من اوضاعم خیلی بیریخت تر از تو بود الان حوصله توضیح ندارم شرایط ناجوری داشتم اینا همه ریشه داره.من خوابگاهی بودم اونجا کثیف بود دخترا خیلی با اینو اون بودن من وسواس بیماری های عفونی ویروسی داشتم فقط بپذیر که باید صبور باشی دارو بخوری که اگه نخوری اوضاعت بهم میریزه واینکه فکر نکن دارو خوردی خوب میشی من چهارپنج سال گرفتار بودم دوره های شعله ور شدن و خاموشی داشت.بهترین دارو که به من اثر کرد فلوکستین بود منتهی بعد یک ماه از استفاده تازه اترشو میبینی دیگه دنبال دکتر نباش چون داروها دیر اتر میذارن.عوارضش کم بود متل اختلال خواب و کاهش میل جنسی و یکم تحریک اشتها که مهم نیست.و هر وقتم خواستی دارو قطع کنی باید به مرور باشه
