منطق دهم

اره دقیقا همینه 😂🖐🏻

ببین عموم و خصوص من وجه وقتی میان که بین دو تا چیز فقط چند تا اشتراک وجود داشته باشه مثلا پرنده و سیاه خب میتونیم بگیم که پرنده سیاه وجود داره ولی همه پرنده ها که سیاه نیستن یا اینکه میتونیم بگیم سیاه وجود داره ولی سیاه فقط مطعلق به پرنده نیس مثلا پنجره هم میتونه سیاه باشه پس عموم خصوص من وجه یعنی رابطه بین دو چیز که توی بعضی از چیز ها با هم اشتراک دارن نه توی همه چیز

ببین یه راه حل تشخیص خیلییی راحت داره شما هنوز یاد نگرفتید ولی الان اگه به کار ببری کارت خیلی راحت میشه

من کتابم در دسترس نبود مجبور شدم از رو نت برات بگیرم این راه حلو اگه کتابم بود برات عکس میگرفتم میفرستادم☹️

بین دو مفهوم کلی، در صورتی نسبت تساوی بر قرار است که بر هر چه این یکی صدق کند، آن دیگری نیز صادق باشد و بالعکس. یعنی این دو کلی در تمام مصادیق خود با هم مشترکند و قلمرو هر دو، یکی است.

مانند نسبت میان دو مفهوم کلی انسان و خندان؛ چرا که هر انسانی خندان است و هر خندانی نیز انسان است. انسان بر حسن و حسین و تقی و... صادق است(یعنی می توان گفت: "حسن، انسان است؛ حسین، انسان است" و هکذا) و بر تمام این افراد، خندان نیز صدق می کند(یعنی می توان گفت: "حسن، خندان است؛ حسین، خندان است" و ...).

حالا راه حلش

هر انسانی خندان است.(موجبه کلیه)

هر خندانی انسان است.(موجبه کلیه) 

میان هر دو تصوری که بتوان این دو قضیه را درباره شان گفت، نسبت تساوی برقرار است. (یعنی هرگاه میان دو تصور الف و ب بتوان گفت: "هر الف ب است و هر ب، الف است"، آن گاه الف و ب متساوی هستند.)

اولش یه هر اضافه کن و اخرشم است و بعد مثلا انسان و خندان رو جابه جا کن تو جمله معنی داد بینشون تساویه

بین دو مفهوم کلی در صورتی نسبت تباین برقرار است که هیچ کدام از افراد آن ها در حیطه دیگری نباشد. به عبارت دیگر، دو کلی در صورتی متباین هستند که هیچ مصداق مشترکی نداشته باشند و قلمرو هر یک، کاملا جدا از قلمرو دیگری بوده و هیچ نقطه مشترکی میانشان نباشد.

مانند نسبت بین درخت و اسب، انسان و سنگ، مثلث و مربع.

راه حلش: 

مثلا انسان بر موجوداتی صدق می کند که سنگ به هیچ وجه بر آن ها صادق نیست. از طرف دیگر ، سنگ نیز بر چیز هایی صادق است که انسان بر آنها صادق نیست. نه انسان شامل افراد سنگ می شود و نه سنگ شامل افراد انسان می گردد؛ نه انسان چیزی از قلمرو سنگ را در بر می گیرد، نه سنگ چیزی از قلمرو انسان را. 

می توان رابطه و نسبت دو مفهوم متباین را توسط دو قضیه سالبه کلیه بیان نمود:

هیچ انسانی سنگ نیست.(سالبه کلیه)

هیچ سنگی انسان نیست.(سالبه کلیه) 

میان هر دو تصوری که بتوان این دو قضیه را درباره شان گفت، نسبت تباین برقرار است. (یعنی هرگاه میان دو تصور الف و ب بتوان گفت: "هیچ الف ب نیست و هیچ ب، الف نیست"، آن گاه الف و ب متباین می باشند.)

اولش هیچ اخرش نیست اضافه کن و جابه جاشون کن

اگه معنی داد تباینه

بین دو مفهوم کلی در صورتی رابطه عموم و خصوص مطلق بر قرار است که فقط یکی از آن ها بر تمام افراد دیگری صادق باشد. به سخن دیگر، فقط یکی از این دو مفهوم بر تمام افراد دیگری صدق می کند و تمام قلمرو آن را در بر می گیرد؛ اما آن دیگری تمام قلمرو و مفهوم اول را شامل نمی شود؛ بلکه فقط بعضی از آن را در بر می گیرد. 

در حقیقت، یکی از این دو مفهوم که اعم از مفهوم دیگر است، تمام افراد مفهوم دیگر را شامل بوده و مصادیق دیگری نیز غیر از آن دارد.

مانند حیوان و انسان، فلز و نقره، انسان و جسم.

مثلا انسان بر حسن و حسین و تقی و ... صادق است و جسم نیز بر همه آنها صادق است(حسن انسان است – حسن جسم است) یعنی هر یک از افراد انسان، جزو افراد جسم هم هست؛ اما عکس این رابطه درست نیست؛ یعنی بر هر چه جسم صادق باشد، لازم نیست انسان هم صادق باشد. زیرا همه اجسام، انسان نیستند (مثلا سنگ، جسم است؛ اما انسان نیست).

هر نقره ای فلز است.(موجبه کلیه)

بعضی فلز ها نقره اند .(موجبه جزئیه)

بعضی فلز ها نقره نیستند.(سالبه جزئیه) 

میان هر دو تصوری که بتوان این سه قضیه را درباره شان گفت، نسبت عموم و خصوص مطلق برقرار است. (یعنی هرگاه میان دو تصور الف و ب بتوان گفت: "هر الف ب است؛ بعظی ب الف است؛ بعضی ب الف نیست"، آن گاه الف و ب عام و خاص من وجه هستند.) 

این سه تا راه حل داره 

به کلمات اول و اخرش دقت کن میفهمی 

هر سه تاشو امتحان کن 

هر کدوم معنی داد یعنی عموم خصوص مطلقع