سلام عزیزم، منظور مولانا از روز الست به آفرینش اشاره داره که اساس هستی برعشق بوده، انسان قابلیت آزمون و خطا داره و صاحب اختیاره و بارفتن دنبال میوه ی ممنوعه درمقابل خدا سرکشی میکنه وگمراه میشه اهمیت انسان هم در اینکه که تونست گناه کنه و از خدا دور بشه وگرنه تفاوتی با فرشته ها نداشت چون اساسا فرشته ها نمیتونن گناه کنن و خب به همین دلیله که ارزش ادمی از فرشته پیش خدا بیشتره چون زمانی بی گناه بودنت ارزشمنده که تو میتونی گناه کنی اما نمیخوای...
بیت بعدش دوش به معنای روز ازله و زمانیکه انسان عشق را ازیاد میبره، مولانا یادآوری می کند که تو روز اول یه شرابی خوردی وحالا این چیزهایی که داری رو رها کن و با اون شراب فکرکن، وعشق با یکجور گناه و عصیان آمیخته شده، انسان ازاینکه ظاهربینان اون رو گناهکار ببینن میترسه به همین دلیل ماجرای عشق رو انکارمیکنه ومیخواد خودش رو بی گناه نشون بده، مولانا میفرماید چیزی که خوردی بزرگتر از اینکه خودت رو بی گناه نشان بدی و انکارش کنی...