موهام آبیه، از آندرومدا اومدم زمینو نجات بدم. نه موهام سرمه ایه، فره و پیچ و تاب داره. مثل تیتراژ کارتونا روی ماه میشینم و پامو میندازم رو پاهام، ماه دلش گرفته، از غماش میگه، از جون به لب شدنِ خورشیدیش میگه، دست میکشم به چروکای صورت قشنگش. لبخند میزنه، یه مشت ستاره بهم هدیه میده تا بیارم برات. میدمشون به آدما، آدمایی که اشکاشون بی جواب مونده، اما اونی که پر نور تره رو میون‌موهام نگه میدارم، هر چند تو نمیای. ولی مهم نیست، از زمینیا یاد گرفتم اگه خودمو گول بزنم آسمون آبی تره.
شما هم دنیای خودتونو بگید :)))
