دیشب بالاخره به کسیکه دوسش دارم گفتم که هیچ جوره امکان بهم رسیدن ما نیست و به قول معروف آب پاکی رو ریختم رو دستش.
خیلییییی ناراحت شد.خیلی غصه خورد.منم خودم خیلی ناراحت شدم.اما وقتی به حرفای مادرم واقعا فکر میکنم میبینم حق با اونه.
به نظرشما اشتباه کردم که بهش گفتم و امیدش رو نا امید کردم؟
اخه نخواستم بیخودی امیدواربشه و عمرشو به پای عشقی که سرانجامی نداره تلف کنه.
خدا خودش برای همه خیر بخواد برای ماهم خیر بخواد🤲🏼
