نمیدونم چند شبه همش به سرم میزنه بیام اینو بگم براتون شاید به درد ۴ نفر بخوره
تروخدا حواستون به بچه هاتون باشع به کوچیک ترین شرایطی که براش ایجاد میکنید ی پشت گوش انداختن شما روان اون بچه رو به باد میده
بچه که بودم خیلی خانوادم براشون مهم نبود چه مدرسه ای برم...ی مدرسه درب داغون نزدیک خونمون بود با اینکه بالا شهر بودیم ولی مدرسه خوبی نبود پر معلم های پیر و پاتال با بچه های ضعیف و سطح پایین...
از همون سال های اول شروع شد...
کلاس اول بغل دستیم دزد بود...پاکن و وسایل بچه های دیگه رو می دزدید و گاهی تو کیف من مینداخت.....
گاهی هم وسایل خودشو
هر روز مامانشو می‌آورد سرم و ی زن گنده بی ریخت میفتاد بالا سرم داد و هوار که چرا بچمو اذیت میکنی میرم از دفتر شمارتونو میگیرم زنک میزنم خونتون...مدرسه هم بی در و پیکر شماره میداد و مامانه زنگ میزد نصف شب سلب آرامش...چقدر هرشب با استرس چشمم به زنگ خونه خشک میشد هیچکس تو مدرسه پیگیر این اخلاف ها نبود
سال دوم ی معلم پیر عصبی که با کتاب و دفتر میزد تو سر بچه ها فکر نکنید مال دهه شصت که اینا میگم من خودم دهه هشتادیم... سال آخرم....
بعد اون می ترسیدم بگم درسی رو نمی فهمم که کتک نخورم سال چهارم معلم دبیرستان رو برامون آوردن ی معلم به شدت سخت گیر که از ما انتظار دبیرستانی بودن داشت اونقدر سر جمله هایی که کم و زیاد جواب می دادیم دعوا میکرد که به گریه بیفتیم...مامان بابامم بیخیال بودن
همه اینارو گفتم تا بگم الان که 18 سالمه کوه استرسم...یک ساله تحت درمان روانشناس...عصبی...افسرده....ک همش ریشه تو رفتار هایی داره که تو کودکی باهم شده
هیچی سلامت روح و اعصاب منو دیگه بر نمیگردونه مواظب بچه هاتون باشید مواظب رفتار معلما و هم کلاسی ها باهاش اگه خووش نمیگه نگید ساکته مدلشه اون بچه ترسیده ازش بپرسید همه چیو
شاید اگه پدر مادرم یکم حاضر بودن هزینه کنن سرویس بگیرن جای بهتری بفرستن الان خدا تومن خرج روانشناس و دارو هام نمیکردن....
