قراره بشم مادر رییس جمهور!😐😂

به نظر من به مدت یک هفته اگر امکانش وجود داره همون جایی که هستی اضافه کار وایستا حتی بدون حقوق اون سبک زندگی ای که نمیدونی از پسش بر میای یا نه رو تجربه کن

اگر دیدی شدنیه ولث هنوز این شغل رو دوست نداری شغلت رو ترک کن و برو کاری رو انجام بده که حالت توش خوبه 

کاری که فککککر می‌کنی خوبه و فکر می‌کنی حس استقلال بهت میده رو انتخاب نکن کاری رو انتخاب کن که تجججربه کردی که *وقتی دارم انجامش میدم متوجه گذر زمان نمیشم*  این کار همونیه که عاشقشی همونیه که وقتی ازش میای بیرون خسته نیستی 

اگر شغلی با این تعریف  الان به ذهنت رسید به نتیجه فکر نکن 

این ریسک رو بکن و شغل فعلیت رو ترک کن

رها فکر کن 

به خودت فرصت خطا بده اصلا بگو می‌خوام این اشتباه رو بکنم 

مانع ذهنی برای خودت نتراش 

اگر موفق شدی که چه بهتر 

ولی اگر هم نتونستی انجامش بدی یا رفتی داخلش دیدی اینم اونی که میخوای نیست حداقل یه تجربه کسب کردی 

اون موقع برمی‌گردی و یه شغل شبیه شغل فعلیت پیدا می‌کنی ممکنه واقعا تهش همین باشه ولی دیگه اینجا از موقعیتی که داری راضی هستی 

این رضایت خیلی حال آدمو تغییر میده

نمیدونم تخصصت چیه ولی هر چی هست نمیشه با کیفیت دیگه ای انجامش داد؟ مثلا یه چیزی فراتر از حد انتظار تحویل بدی؟ 

یا توی تایم آزاد نمیتونی دور کاری یه شغل دیگه رو هم انجام بدی؟ 

تو حس می‌کنی از همه ظرفیت و توانایی های وجودت استفاده نمیشه این بهت حس نامفید بودن میده ولی شاید این فقط زاییده خیالت باشه و اگر میزان فعالیتت بیشتر باشه از پسش بر نیای به نظر من چیزی که می‌تونه تو رو به یه تصمیم که به توانایی هات نزدیک باشه برسونه اینه که یه چالش برای خودت به وجود بیاری تا بتونی حد این توانایی رو محک بزنی 

خب چی از این بهتر؟ شغلت که ساده ست این همه که وقت اضافه میاری درس خوندن رو توی برنامه ت بگنجون 

ببین من توی محل کارم روزایی که خیلی خسته می‌شدم روز های عالی من بود من اون خستگی رو دوست داشتم 

 توی روزهای شلوغ همیشه کسی که داشت میدوید من بودم همیشه اونی که فرز بود من بودم کسی که میتونست کار چند نفر رو انجام بده من بودم 

روزایی که یک سره اسمم پیج میشد روز های عالی من بود ولی اگه یه روز بیمارستان خلوت بود و من تمام مدت یه گوشه توی دفترم کز می‌کردم و کل روزم با موس و کیبورد می‌گذشت و کار واجبی برای انجام نبود وقتی میومدم خونه هم بی حوصله بودم و به هیچ کاری نمی رسیدم و اون فاز تنبلی با من میموند .من هیچ وقت با وجود بچه، شاغل نبودم که بتونم بگم توی شرایط تو چی کار میکردم ولی  اگر تو هم اینجوری هستی که با کار زیاد انرژیت هم زیاد میشه و با کار کم انرژیت از بین میره به نظرم تا سه سالگی بچه کوچیکه استانداردت رو بیار پایین و تمرکزت رو بذار روی اینکه مادر کافی ای باشی 

 انرژی طول روزت رو هم با سرچ کردن در مورد علاقمندی هات و مطالعه در موردش بگذرون  یعنی این وقت کشی رو هدفمند ترش کن 

 تمرکزت رو بذار روی بچه ها و مطالعه و سرچ کردن در مورد هدف هات و خوندن کتاب هایی که توی رشته مورد علاقه ت به دردت میخوره و یه تارگت بذار یا برای ادامه تحصیل یا شغلی با درآمد بهتر

من جای تو بودم اگر درآمدم نتونه تاثیری توی کیفیت زندگیم بذاره قطعا انتخابم این میشد که با بچه ها باشم (البته با وجود درآمد تأثیر گذار من شغلم رو ترک کردم به خاطر دلایل خودم ) 

ولی اگر نمیتونی برای ترک کارت تصمیم بگیری حداقل یه تارگت هیجان انگیز برای خودت داشته باش مثلا تارگتت روی این باشه که بعد از سه سالگی بچه شغلم رو می‌خوام عوض کنم و وارد چالش سخت تر زندگیم بشم یا می‌خوام از ترم جدید وارد فلان رشته بشم 

من خودم می‌خوام ادامه تحصیل بدم 

تمرکزم رو از دانشگاه خوب آوردم بیرون (پایین آوردن استاندارد) و تمرکزم رو گذاشتم روی رشته مورد علاقه م (تغییر رشته و تارگت جذاب) لیست فعالیت هایی که باید برای انجام دادن این هدف داشته باشم رو نوشتم و قدم ها رو شکستم ( کوچیک کردن هدف و سبک کردنشون و حذف موانع ذهنی که کار رو سخت نشون میدن مثلا قدم اول پرینت گرفتن سوالای ده سال اخیر کنکور و...) و مشاوره گرفتن از خواهرم برای کنکور 

این کاریه که من در حال حاضر دارم انجامش میدم و وقتی دانشگاه قبول بشم دیگه بچه م سه سالش شده و خیالم از اثرات روحیش راحته و میتونم بذارمش مهد 

مشکلت از همون کمال طلبیه 

یه بازه رو توی ذهنت تصور کن که اولش صفر و آخرش صد هست 

 این وسط یه عالمه عدد وجود داره 

هفتاد عدد خوبیه هشتاد هم عدد خوبیه حتی پنجاه هم عدد خوبیه 

به اندازه تمام آدم های روی کره زمین ایده و تفکر هست 

و قرار نیست زندگیم رو متوقف کنیم روی این مسأله که  همه رو راضی نگه داریم و یه کاری کنیم که همه قبولش کنن 

توی دنیایی که یه سری ها هستن که با وجود اینکه میبینن کرونا این همه تلفات داده اون وقت میگن کرونا وجود نداره تو میخوای چی رو به کی ثابت کنی؟ 

هر علمی هر هنری هر فعالیتی یه سری مقلد داره یه سری آدم هم هستن که قبول ندارن  

اونا هم دلایل خودشونو دارن یکی از ترس زیاد یکی از بی مسیولیتی و... 

دلیل نمیشه که بگیم چون من نوعی این تفکر رو دارم پس تو هم باید داشته باشی 

تو کار خودتو بکن مطمئن باش به همون اندازه که افرادی هستن که دو تا گوش هاشون رو گرفتن افرادی هم هستن که شنونده باشن و همین توی بدبینانه ترین حالت ممکن یعنی نصف دنیا

ارشد روانشناسی می‌خوام شرکت کنم