ای جانم....درکت میکنم.وضع منم مثل تویه.باردارم و استراحت مطلق،همسر من فرزند آخره،برای کاراشون زنگ میزنن ب همسر من .هفته پیش پرستار پسرم کرونا گرفت،من شاغلم،بنده خدا مادر شوهرم چند روز اومد پیش پسرم جاریم سریع گفته بود چطوره اون نوش رو نگه میداره خب بیاد بچه منو هم نگه داره.الان استراحت مطلقم پیش پسرم هستم ولی کار جاریم زشته.موقع بدبختیهای خانواده همسرم با اینکه شوهرش بزرگتره به شوهرش اجازه نمیده پاشو بذاره خونه مادرش یکی هم که کاری برای من کاری میخواد انجام بده نمیذاره.
حتی برادر شوهرم کرونا گرفته بود به شوهرم زنگ زده بود بیا ببرش دکتر.انگار حمال گیر آورده.ولی من برای اولین بار نذاشتم شوهرم بره.
دلمو به خدا میسپارم
اما گاهی دردم میاد از رفتارهاشون
من چند وقت پیش اسباب کشی داشتم
با بارداری و استراحت مطلقم
یکیشون یه زنگ نزد در حد تعارف بگه بیام کمک
با هر سختی کارمون رو انجام دادیم
حتی بعد از تکمیل شدن خونه هم نیومدن یه سر بزنن
خیلی دلم ازشون شکست و آه کشیدم بعد هم اینطوری درگیر شدن
الانم با وجود شرایط خودم
خودمو شوهرمو میفرستم
با اینکه میدونم هیچ وقت کمک حالمون نمیشن
من تا الان جلوش رو نمیگرفتم.از وقتی دیدم جاریم همسرش کرونا گرفته و زنگ میزنه با کلی توپ پر که ب شوهرت بگو بیاد داداشش رو ببره دکتر،در حالیکه میدونه من باردارم و شرایط خوبی ندارم،فهمیدم دارم راه رو اشتباه میرم.منم نذاشتم بره،که فک نکنه هر چی بگه،حرف حرف اونه و اون باید مارو تعیین تکلیف کنه.ولی بخواد برای مادرش کاری انجام بده منم جلوش رو نمیگیرم،مادرشه،بالاخره یکی باید براش کاری انجام بده.
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
