سلام بچه ها
من یه نوجوونم توی مدارس تیزهوشان درس میخونم موقع امتحان جزو نفراتی بودم که امتیاز خیلی بالا داشتن از نظر هوشی خوبم اما...
من توی یه مدرسه ای درس میخونم که تاجایی که میدونم همه وضع مالی خیلییی خوبی دارن یکی کارخونه ی ماشین داره اون یکی مامان باباش دکترن یکیم رئیس بانک خلاصه همه توی ناز و نعمتن حتی یکی از بچه ها که بگیم نسبت به بقیه اونقدرم پولدار نیست تو بالا شهر خونه دارن و ماشین لوکس و فلان اما من؟ بابام اصلا پیشمون نیست دوتا دختریم مامانم کار میکنه خواهرمم مثل منه ولی اون رفت مدرسه ی عادی
توی کلاس همیشه حسرت میخورم بخدا دست خودم نیست فقط خودکارای این بچه ها دونه ای ۲۵تومنن فکرشو بکنین یچیز کوچیکه نه؟بسته ی هشتادتایی میدونم از نظرتون مسخرس ولی واقعا وقتی تو موقعیتش قرار میگیری اذیت میشی اونم خیلی زیاد واسه ی کلاس آنلاین دلم می‌خواست لپ‌تاپ داشتم تا راحت شرکت میکردم اما ندارم روز به روز این حسرتا دارن بیشتر میشن حالا علاوه بر اینا با اینهمه بدبختی مامانم حتی نمیزاره خودم انتخاب رشته کنم با خواهرم کاری نداره اما من چرا
توروخدا نیاید بگید عیب نداره حل میشه یا فلان یا نزنین تو سرم واقعا خیلیی وقته با کسی حرف نزدم دارم میترکم چیکار کنم ازین وضعیت دربیام همش حس حقارت دارم حس کمبود کوچیک بودن واقعا سخته