پدرم هیچوقت نبود
مارو رها کرد و زندگی جدیدی تشکیل داد
کل سالهای نبودنش فکر میکردم شاید یه روز پشیمون بشه
چند وقت پیش فهمیدم بیماره بوده و مرده
همش فکر میکنم حتی لحظه ی آخرم نخواست من ازش راضی باشم
یعنی به خودش حق میداد اینکارو بکنه
نمیدونم میبخشیدمش یا نه
اما شاید اون تماس لحظه آخر یک عمر رو برام تغییر میداد
ببخشید ولی تایپیکی خوبی نیست.العان همه فقط ناشکری پدرومادرشونو میکنن و فقط ضعفاشونو میبینن با خوندنش.
بالاخره همه ضعف داریم. کرده ها و زحمتای پدر و مادر خیلی بیشتره تا نکرده هایی که خیلی هاش به عمد نبوده
بد نیست همیشه پدر و مادر رو به عنوان قدیسان غیر قابل نقد نبینیم.
جقوق و وظایف همیشه متقابلا وجود دارند .
اگر فرزندان وظایفی در قبال والدین دارند ، حقوقی هم دارند که باید ادا بشه .
ضمنا من روی صحبتم فقط فرزندانی که پدر و مادر شون ظلم کردن نیست ، هر تصوری که می تونست یا می تونه احساس بهتری به عنوان فرزند در شخص ایجاد کنه مورد سوالم بود .
متاسفانه خانواده من سواد این کارها رو نداشتن مخصوصا مادرم که واقعا یک ادم عام و بیسواده
والا هر چقدر تونستن زحمت کشیدن دیگه
کاری نبود که نکرده باشن
ساپورت مالی، ساپورت معنوی، تشویق به استقلال
کمک و راهنمایی هر چی از دستشون برمیومد
خدایی ادم وارد دهه بیست زندگیش میشه تازه قدر پدر و مادرشو بیشتر می دونه
عزیزم نیازی نیس به اونا بگی که ارتباطت با خانوادت چجوریه. من به دروغ به مادرشوهرم میگم که مامانم مرتب میاد پیشم و هرروز واسم غذا میفرسته. با اینکه از اول بارداریم مامانم یکبار نیومده یک سر بهم بزنه
کلا توی خانواده های ایرانی علی الخصوص خراسانیا پسر پرستی یه عادته و حتی خودشونم متوجه نیستن انقدر براشون عادی شده ماهم این مشکلو داریم من از اول زندگیم درمورد همه چی کنترل شدم حتی راضی به دانشگاه رفتنم نبودن ولی برادرم آزادی مطلق داشت الانم هزار تا بلاسرمون میاره ولی هنوز هم برخورد جدی باهاش نمیشه
مادرشوهر منم یه آدم بیسواده اما چنان رابطه عمیق و نزدیکی با بچه هاش داره که من همیشه حسرت میخورم. برعکسه مامان من که مشاور خانواده بود اما دریغ از ذره ای محبت. یکبار دست نوازش سر من نکشید همش دعوا همش گیرای الکی باورت میشه توی یک خونه بودیم یکسال باهم قهر بودیم
