یک کوچولو از مطلب مونده بود که لازم دونستم بگم.
یه چیزم بگم در مورد دکترا. خب خدا رو شکر همه دکترام چه دکتر متخصص انکولوژی (که من دفعه اول انص نمیدونستم ینی چی و چه ربطی داره😂) و که پرستارهای بیمارستان و دکترای بخش سی تی اسکن و جراح نمونه برداری و اینا همگی خوب بودن که ما واقعا جز رنج بیماری هیچ اذیت دیگه ای نداشتیم و غصه نخوردیم. خدا خیرشون بده. اما یه دونه دکتر این وسط حال منو خیلی بد کرد. اولین دکتری که پیشش رفتم و هنوز معلوم نبود مریضیم چیه، چون تشخیص ش مشکوک به سرطان ریه بود، یه جوری آه و ناله کرد انگار همین الان قراره بمیرم! درسته خانوم بود و اصولا خانوما یکم لطیف ترن، اما برخوردش واقعا حالمو بد کرد و اون دست دردی که گفتم از اینجا شروع شد تا وقتی که فهمیدم مریضیم چیه و دیگه کن کن رفع شد. اگر دکتری حواست باشه با مریضت چطور حرف میزنی و آیا داری ناامید میکتی یا امیدوار. اگر هم مریضی دور از جون، بدون که حرف یه دکتر نباید تو رو از پا بندازه. چون اولا که روحیه از همه چی مهم تره دوما من وقتی پیش چند تا دکتر متخصص رفتم تازه دکتر خوبشو پیدا کردم و خیالم راحت شد با شنیدن نظر چندتا دکتر. پس با حرف یه دکتر جا نزن. و اصولا دکترای بیمارستان ها بهترین دکترا هستن...
و در آخر، کنارشیمی درمانی هر آنچه که باید بدونی جز اونایی که گفتم، میشه اینکه چند وقت یه بار احتمالا سی تی اسکن خواهی داشت برای بررسی روند پیشرفت درمان، هر جلسه که میری باید یه آزمایش خون ببری(سی بی سی هست اسمش)، و گاهی ممکنه پت اسکن یا نمونه برداری با سوزن رو هم دکتر تجویز کنه. بدنت یکم ضعیف میشه و باید حواست باشه مریض نشی ترجیحا چون مریضی تو این دوران سخت تره. من خودم یه آنفولانزا گرفتم که خیلی سخت خوب شد. اما بعدش کردنا گرفتم سخت نبود.
نهایتا
امید و توکلت به خدا باشه
این دنیا جای آسایش مطلق نیست و همیشه مشکلات هستن، مهم اینه که تو توکل کنی و آرامش رو از دست ندی.
این بیماری و هرمشکل دیگه تجربه ای هست که هرکسی نداره، مثل یه امتحان بهش نگاه کن وسعی کن با بیشترین بهره ازش بیرون بیای.
ببخشید طولانی شد. ممنون
