نمیدونم چمه از همه چی خستم باید از وجودبچه هام لذت ببرم نمیدونم چرا انقدر عصبیم

هیچ جا بهم خوش نمیگذره اگه هم هرجایی که دوست داشته باشم برم بعد از یه مدت احساس دلزدگی میکنم وحالم بده وقتی تو خونه هستم و مامانمینا با خاله و داییم و خانوادگی جمعن خیلی دوست دارم برم پیششون  ولی میرم و یه مدت میگذره حس کسل بودن بهم دست میده آدما رو تا چند وقت بیشتر نمیتونم تحمل کنم اون حسی و فکری که اول نسبت به یکی دارم و خوشم میاد همون خصلت برام زشتو بد غیر قابل تحمل میشه شروع میکنم به عیب گیری همون رفتاری که میخنددم بهش بعدش یه رفتار زننده میشه  عق مسافرت هستم همه کارامم  مامانم میکنه ولی بازم وسطش دلم میخواد غر بزنم میرم خرید خیلی دوست دارم ولی یهو میبینم اصلا نمیدونم چمه از عالمو آدم طلب کارم  یهویی اینطوری میشم بغض میکنم احساس میکنم همه بدمو میخوان اولش اینطور نیستا بگو بخند ولی بعد یه مدت احساس میکنم همه یه طوری نگاهم میکنن احساس بدی بهم دارن