از زمانی که یه نوزاد به دنیا میاد, هر روز که می گذره به روز مرگش نزدیک تر میشه, این سرنوشت حتمی و قطعی همه ماست,
چقدر برای مواجه با مرگ آماده ایم؟ چقدر بهش فکر می کنیم, در مورد خودمون این که کی هستیم و چرا به این دنیا اومدیم, خالق ما کیه ؟ هدف از آفرینش چیه؟
چقدر از لحظات عمرمون رو بر مبنای رضایت خدا سپری می کنیم؟ نه رضایت دل خودمون.
چند بار پیش اومده که عصبانیتمون رو بخصوص در برابر همسر و خانواده همسر ( که معمولا همه دوست دارند در برابر همسراشون و خانوادش مثلا کم نیارن) به خاطر رضایت خدا کنترل کردیم, تا بتونیم در زمان بهتر با آرامش به اون موضوع و نشکل فکر کنیم و یه راه حل درست پیدا کنیم نه اینکه فقط دلمون خنک بشه که جوابشون رو دادم. خدا تو این جور لحظات کجای زندگی مون هست؟
فرشته مرگ همیشه به ما نزدیکه,
ان شاءالله زندگی ایی طولانی و پر از نور الهی داشته باشید.
