چی کار کنم دوسش دارم بچه هم دارم اما با تفکرات هم مشکل داریم حس می کنم خودم نیستم خودمو فراموش کردم
شور و عشقمون کم شده بع از به دنیا اومدن بچه با وجود اینکه سه سال گذشته
نمی دونم چی کار کنم کیا تو این شرایط جدا شدن و بعد پشیمون شدن
اینم بگم اگه هرچی بگه بگم چشم همه چی گل و بلبل میشه اما خودم تخریب میشم قید همه علاقیاتم ازادیمو زدم
مگه نمیگن دوست داشتن همیشه کافیه؟
سخت نگیرید ،باهم کناربیاید
جلسات مشاوره برید ولی نذارید زندگیتون از هم بپاشه...دختر خاله من جدا شد با یک بچه خیلی پشیمونه
امروز طلاق بگیری فردا زن گرفته مردا همینن توام میشی یه بیوه که همه ازت میترسن و شوهراشون و ازت قایم میکنن این حقیقت تلخ جامعه است و بچت میشه بچه طلاق در از استرس پر از سوال نظر من اینه اگر مشکل اساسی نداری با جلسات مشاوره زندگیت و به یه حد نرمال برسون یه جاهایی به علاقه هات برس یه جاهایی هم بگذر همه ما یه جاهایی گذشتیم نمیشه هر کی هر چی میخواد بشه اصلا نمیشه عزیزم
مشاوره برید. یکم شما کوتاه بیا یکم اون. زندگی رو که میشه با چند جلسه مشاوره درستش کرد نپاشونید از هم اونم با وجود داشتن بچه.
وقتی دوست داشتن و علاقه باشه که به تفاهم رسیدن راحت تره، هیچ زن و شوهری مثل هم نیست افکار و عقایدشون ...
ممنون از همتون حس مثبتی با حرفاتون گرفتم
خوب فکر کن ببین بحث جدل سرچی ارزش داره
اهم و مهم کن موضوعات رو و ببین اگر بی ارزشه بزار نظر اون باشه و بحث و جدل رو کمتر کن کوپن هاتو نگه دار برای مسائل مهمتر وقتی ببینه حرف گوش میدی اونم حرف گوش میده
فکر بچه ات باش
به نظر من ادم وقتی بچه به دنیا میاره باید خیلی از خودش بگذره و فقط شادیش تو ارامش و اینده بچه اش باشه
بازم خوب فکر کن یه مدت تغییر رفتار بده اگر فایده نداشت به جدایی فکر کن
اول هزار راه نرفته رو برو طلاق اخرین راهت باشه
عزیزم حتما دوتایی پیش مشاور برین اگه همو دوست دارین ادامه بده به زندگیت
یکم فقط باید هر دو تاتون از خود گذشتگی کنید
منم هروقت یاد خواسته های خودم میفتم دلم میخواد طلاق بگیرم ولی وقتی به زندگیم نگاه میکنم که زندگی تقریبا ارومیه شوهرم دوسم داره منم دوسش دارم می‌گذرم امما ی کار دیگه ای میکنم تا حالم خوب بشه ماهم مثل تو علاقه هست ولی تفاهم کمتر
با شوهرت صحبت کردی من گاهی مقصر خودمم باهاش حرف نمیزنم میگم اون نمیزاره
چند سالتونه؟
