برخورد آخر با همسر سابق

دیگه آخرای مراحل قانونی طلاقشونن. هر چند اون آقا هنوز دارن التماس می کنن که برگرد و درستش می کنیم؛ استوری های عاشقانه که ما هیچ وقت مث هم رو پیدا نمی کنیم و...  و البته یه زمان هایی هم تهدید و... بلاک شده ولی بقیه ی فامیل استوری هاشو می بینن. هر دفعه هم با شماره ی جدید پیام می ده.

اوایل دوستم (دختر داییم هستن) وحشت داشتن از جدایی؛ چند بار فرصت داد ولی چیزی عوض نشد؛ عاشقانه دوست داشتن اون مرد رو؛ و چون اون  کاریزمای خوبی هم داشت، نگران بود دیگه این چنین مردی براش تکرار نشه. روزای سختی داشت ولی ضجه می زد به خدا که راهو نشون بده؛ نمی دونم چی شد که دیگه چشمش دید واقعیت هارو. تصمیم گرفت جدا بشه و سرش موند. اون آقا بااااور نمی کرد که دختر داییم دوام بیاره. ولی حالا دیگه داره جدا میشه؛ فوق العاده روو خودش کار کرده؛ هم دانشگاه می ره و هم سرکار. کلاً یه آدم دیگه شده؛ انگار توو اون زندگی مرده بود و حالا جون تازه ای گرفته. موقعیت اجتماعی همسر سابقش خیلی بهتر شده ولی دختر داییم چون ذات اون آدم براش مسجل شده، دیگه بر خلاف سابق هیچیش به چشمش نمی یاد و می گه فقط طلاق. البته اینایی که می گم دو سال طول کشید و توی این دوران رسماً نابود شده بود

رستاک جان، پست من که مربوط به اضطراب و خوردن دارو و منگی مداوم سر بود رو خوندی؛ من هیچ جا در مورد این که ریشه ش چی بود نگفتم ولی این حالم، حاصل تجربه ای بود شبیه این روزای تو. توی دو سال ارشدم، با توجه به تعداد کممون، خیلییی صمیمی بودیم. همیشه احساس می کردم که یکی از آقایون گروه توی برخورداش باهام دائم در حال افت و خیزه تا این که قبل از دفاع، احساسشو بهم گفت. یک سال ارتباط داشتیم. خوابگاهی بودیم و‌خوابگاهمون به هم نزدیک بود؛  همه جوره حمایتش می کردم. خیلی مفصله داستان هر روز تا شبمون توی یه سال و‌دور از خونواده (به جز خط قرمزام که حتی جرات نداشت بهش نزدیک بشه_عشقمون پاک بود) یادمه قبل از دفاعش، وقتی پایان نامه رو استادش خوند، آنقدر ایراد گرفت ازش که اجازه ی دفاع نداد و من با این که دفاعمون توی یه روز بود، پایان نامه ی خودمو گذاشتم کنار، تمام ایرادای اونو برطرف کردم. استاد تعجب کرد. خلاصه همه احساس می کردن و می گفتن چقدر کنارم عوض شده و کامل شده؛ تا این که به خاطر دوری راه (من اصفهان بودم و اون ۱۸۰۰ کیلومتری شهر ما) خانواده ش راضی نشدن. به راحتی از من گذشت...و من له شدم؛ یادمه ماه رمضون اون سال، از عصر تا افطار زیر آسمون اشک می ریختم و اونو از خدا می خواستم؛ شبا تا سحر... خیلی وقتا زن داداشم با دیدن حال من اشک می ریخت؛ انگار خدا صدامو نمی شنید. حالم مث امروز شما بود و تصورم این که هیچ مردی مث اون نیست. (البته پسر فوق العاده خوبی بود و هنوزم هست. توی گروه بچه های ارشد هنوز ازش با خبرم.) اون روزا گذشت و نتیجه ش همون حال بدی که خوندین؛ منگی مداوم سر.... (که البته بعد از شش سال خوب شدم) اما تقریباً همزمان با اون روزای بد، تدریسمو شروع کردم؛ توی دانشگاه و مؤسسه های آزاد؛ قلم چی و... سر یه سوءتفاهم با پدرم، مجبور شدم با یکی از خواستگارام که همشهریم بود و هرگز ندیده بودمش رو‌برو بشم؛ و این دیدار شد معجزه ی زندگی من. مردی که کنارمه استجابت اشکاییه که زیر آسمون ریختم. شاید عشق آتشین اون آقا رو نداشت ولی انقدررررر عمیق و بزرگه که هیچی به اندازه ی اون بهم آرامش نمی ده.  روزای اول همه ی فامیلمون مخالف بودن اما حالا می پرستنش.  الان سپهر، پسرم توی بغلمه. و ممنونم از خدا؛  برای احساس اون روزام احترام قائلم ولی..‌‌. اون مشکلی که برای سرم ایجاد شد گهگداری میاد سراغم. وقتی هم که نیست همه ش نگران برگشتن اون حالمم‌. حالی که نتیجه ی یه احساس بود؛ اینه که الان که به حالت فکر می کنم، بغض گلومو می گیره. رستاک جان، با خودت این کار رو نکن... حداقل حرفاتو باهاش بزن و خالی شو و تمومش کن. (توی بارداریم یه بار خواست باهام حرف بزنه و اون روزارو توجیه کنه و من اجازه ندادم. دیگه متاهل بودم و متعهد. اما این حرف زدن آخر به دلم موند) 

و

بعد از اون قد بکش تا آسمون. که یه روزی آرزوتو بکنه...

(و یه چیزی که شاید خنده ت بگیره؛ اگه یه روزی خواستی یکی بی طرف با مجید حرف بزنه بگو؛ من یا همسرم باهاش حرف می زنیم.)

از حال خودت بی خبرمون نذار

اما این که می گی شاید درست میشد؛ شما نمی تونی ذات کسی رو عوض کنی؛ یه تاپیک بذار و نظر خواهی کن، برای این که مطمئن بشی بپرس از بقیه ببین بعد از ازدواج آیا مردا می تونن به طور کلی عوض بشن! عوض میشن ها ولی توی چیزای جزئی. شما آبروشو نبردی، قطعاً اونا تا حدی اطلاع داشتن؛ اگه هم چیزی اضافه بر اون متوجه شدن، انتخابیه که خودش کرده. وقتی ده سال توی یه رابطه بوده حتماً احتمال می داده که یه جا روو بشه.

ا

ازخدا می خوام و حتماً بهترینا توی آینده براتون رقم می خوره؛