کسی که از بچگی افسرده بوده و گوشه گیر نه قشنگی داشته نه جذابیت که کسی دوسش داشته باشع
رفته رفته افسردگیش شدید تر میشع ..ازبچگی تحقیر شده توسط همه...مشکلات روحی روانیش شدت میگیره نفس کشیدن براش سخته خودتون آدم افسرده دل رو تصور کنین بین آسمون وزمین معلق هستش اصلا تمرکز نداره وحافظش ضعیف شده زندگی براش تیره وتاره سنی هم نداره سنش پایینه...
ومشکلات جسمی کمردرد...و بدن درد عین معتادا ...
ایا بهش حق میدین ذاتش خراب بشه سنگدل وبی احساس بشع از بدبختی بقیه خوشحال بشه حتی نزدیک ترین کسش... چون این توهم رو داره همه میخان بهش آسیب بزنن و کسی دوسش نداره با این که طرف بامحبت ومهربان هستش ولی توهم داره که همه میخان اذیتش کنن و اصلا جنبه شوخی نداره سریع ناراحت میشه...
آیا بازم بهش حق میدین ؟
