در جاده خاکی بی آبادی
گل سرخی دیدم
روی آن تجربه های همه سرد
ساقه اش خشکیده
دیده اش رو به نسیمی که خبر آرد باز
که دوباره پرواز میکند پروانه
روی زلفان پریشان شده ی غمگینش
گل سرخ را دیدم
منتظر بود ولی
زیر لب زمزمه هایش همه تلخ
"که چرا پروانه"
"که چرا پروانه"
"که چرا پروانه"
که چرا پروانه تک گل جاده خاکی را برد ز یاد...
✨عباس مشهوری✨
🥀🦋
این رنگین کمان نماد خوبی نیس هروقت میبینم یجوری میشم
تو همانی که دلم لک زده لبخندش را
او که هرگز نتوان یافت همانندش را
منم آن شاعر دلخون که فقط خرج تو کرد
غزل و عاطفه و روح هنرمندش را
از رقیبان کمین کرده عقب می ماند
هر که تبلیغ کند خوبی دلبندش را
مثل آن خواب بعید است ببیند دیگر
هر که تعریف کند خواب خوشایندش را
...
مادرم بعد تو هی حال مرا می پرسد
مادرم تاب ندارد غم فرزندش را
عشق با اینکه مرا تجزیه کرده است به تو
به تو اصرار نکرده است فرایندش را
قلب من موقع اهدا به تو ایراد نداشت
مشکل از توست اگر پس زده پیوندش را
حفظ کن این غزلم را که به زودی شاید
بفرستند رفیقان به تو این بندش را :
منم آن شیخ سیه روز که در آخر عمر
لای موهای تو گم کرد خداوندش را
من یه گلم
نیگام بکن چه خوشگلم
اول یه گل نبودم
فقط یه دانه بودم
شعر پیش دبستانیم
.
لذت وصل نداند ؛
مگر آن سوخته‌ای...
که پس از دوری بسیار به یاری برسد..
قیمت گل نشناسد ؛
مگـر آن مرغ اسیر...
که خزان دیده بودپس به بهاری برسد..
با رقیب آمد و این غمکده را در زد و رفت
در نزد آتش غیرت به دلم در زد و رفت
آتشی سر زد و شدشمع طرب خانهٔ دل
مرغ جان آمد و گرد سر او پر زد و رفت
من نه سفيدم نه سياه
من رنگم
