میدونید من زندگیم در ظاهر با شکست مواجه شد... حدود یک سال پیش
ولی من خودمو محکم نشون دادم... پیش دیگران نه اشک ریختم نه ناله کردم... ولی شش ماه هر شب تو خونه که تنها بودم گریه میکردم...
ولی پیش دیگران معمولی بودم، شوخی میکردم، و لبخند رو لبم بود همیشه
مستقل شدم و تنهایی زندگی کردم و اداره ی زندگیم رو همه جوره دستم گرفتم...
احساس میکنم شبیه آقایون شدم... همش دنبال راه حل هستم، این درسته...! کسی پیشم ناله میکنه من منقلب نمیشم، ففط میخوام مشکلش رو به طریقی حل کنم...
از زنانگیم فاصله گرفتم... خوب نیست دیگه،نه؟!