خیلی تنهام😔

منم جز اینجا کسی و جایی رو ندارم

یعنی آشنایی کسی پیشتون نیست

آها آره سخته خانواده ازت دور باشن

من ۱۰ساله  ازدواج کردم تووشهر غریبم . خونواده سرد و بی روحی داشتم موقعی که بودن بهم توجه نداشتن خونم نمیومدن ماهم میرفتیم خونه شون انگار مزاحم بودیم هم من هم شوهرم حتی بچم هم خونه اونا راحت نبود مجبورا عیدها و تابستونا چون جایی نداشتیم میرفتیم وگرنه دلم اصلا راضی نبود برم خونه شون . الان چند ساله نیستن و من با اینکه بازم تنهام بااینکه هیچ سرگرمی ندارم بچم هم تنهاست ولی راحتم . همین که رفتارهاشونو دیگه مجبور نیستم تحمل کنم میگم شکر. شاید من تنها کسی باشم از نبود خونوادم راضی ام. ولی تنهایی واسه من با همه سختی ها و حوصله سر رفتن هاش بهتر از کنار ادمهایی باشم که آزارم میدن . امیدم به جمعه است که شوهرم تعطیله بریم یه چرخی تو شهر بزنیم  و اگه بشه یه مسافرت بریم همین ‌. قبلا هم همیشه تنها بودم بعضی وقتها اونم مجبورا میرفتم خونه مادرم‌ . ولی الان بهترم . من مجرد هم که بودم با کسی جفت و جور نمیشدم .  اعتماد کردن به ادمها واسم سخته شاید بخاطر اینه چون مادرو پدرم مخصوصا مادرم هیچوقت با من صمیمی نبود مادرم شاغل بود زمان بچگیم هم درکم نمیکرد سرش به کارش بود منم همیشه تنها بودم با اسباب بازی هام بازی میکردم الانم با اینکه بازنشسته شده و من  بزرگ شدم و ازدواج کردم و بچه دارم بازم کنارم نیست همه میگفتن مادرت سرکار میره همیشه هواتو داره ولی من هیچوقت محبت ندیدم جاریم و فامیلامونو میبینم چقدر کار خونواده شون خوشن حسودیم میشه ولی نمیتونم خودمو تغییر بدم من اینجوری بزرگ شدم ادمی که محبت ندید مادرو پدر ندید الانم که نیستن بازم تنهام ولی همون بهتر که نیستن چون موقعی هم که بودن ناراحتم میکردن بنظرم مادرایی که شاغلن واقعا به بچه ها سخت میگذره بعدها اثارشو میبینن