سلام ❤
من ۱۷ سالمه و کنکوری ام... همه چیز برای درس خوندن هست، اتاق جدا هست ، لباس مناسب و غذا هست ،
اما از نظر شخصیتی داغونم :(
یعنی چون ارتباطم کم بوده و خب خیلی چیزها که الان همسن های من دارن ( و در واقع ایده آل خودم) رو ندارم :(
میشه آرومم کنید؟؟
پ.ن: لزوما قرار نیست حسرت های من با شما یک اندازه باشه شاید پیش شما مسخره باشه :(
یعنی دوست پسر؟
بگو عزیزم. مشکلت چیه؟
بگو هم وطن
چی نداری مثلا؟ کلا این دوران برا خودشناسیه زیاد خودتو درگیر نکن چ درس چ چیزای دیگه
فقط میتونم بگم خودت تلاش کن بهشون برسی
عوم بگو چ حسرتی داری
مثلا چی؟
۱۴۰۰کنکورته؟ یا ۱۴۰۱؟
منم مثل توام با این فرق که پشت کنکوریم همه چی هست کتاب و مکان ساکتو اینا هدفم هست ولی اوتطور که باید تلاش نمیکنم
نمیدونم چمه همش مثل افسرده هام خوابم میاد بی حالم
از خودم متنفرم😔
منم کاملا شرایطم مثل توعه ولی من حتی گوشی هم ندارم و با گوشی مامانم تایم استراحتم رو میام اینجا
میبینی حسرت هامون چقدر باهم فرق میکنه؟!
منم هسن توام دلم گرفته
من میگم شاید یکی تونست کمکم کنه : سال هفتم رفتم سمپاد و خب شهرمون کوچیکه اونجا دوست های خوبی نداشتم و رفتم تو حاشیه... نه کلاس زبانی نه هنری نه ورزشی... تا دبستان هندبال می رفتم اما بعد از اون خانوادم نزاشتن و گفتن درس
خواستم المپیاد شرکت کنم همش سرکوفت می زندن
عزیزم مثلا چی؟
منم همسن توهم تادوسال پیش همه چی خوب بود سرم فقط تودرس بودازدهم خیلی ناراحتم خیلی افسرده بایه پسری دوست شدم باعث شد ازدرس عقب بیوفتم حالاشمایمیگد باهاش نباش ودرس بخون ولی من امتحان کردم وحتی اگراونم نباسه میلی به درس ندارم.همش‌تواتاقمم اطرافیانم‌همش میگن مریم پزشکی قبول میشه ۱۰۰ درصد.خبرندارن من...😢تازه من خیلی ناراحتم بابت قسافم حس میکنم هیچی نیتسم هیچ وقت دیده نمیشم خیلی ریزم
