هر وقت با شوهرم قهر میکنم داغون میشم تا موقع آشتی. ظاهر خودمو حفظ میکنم اما از درون داغونم .همه ش فکرم پیش اونه همه ش هی تو دلم باهاش دعوا میکنم حرف میزنم...خلاصه که کل روزمو خراب میکنه.اما اون نه.عادیه .نه که ناراحت نباشه اما حرص نمیخوره مثل من.ظاهرا که اوضاعش از من بهتره
دلم میخواد منم بیخیال باشم.اهمیت ندم همه ش تلاش میکنم خودمو سرگرم میکنم با کار خونه با بچه هام اما باز سرو کله فکر و خیالش و جای خالیش تو خونه پیدا میشه.کلا در حین انجام هرکاری خیالش با منه.
بنظرتون چرا من انقدر درگیرشم؟؟ کسی مثل من هست؟؟ چکارکنم بهش فکر نکنم بیخیال باشم؟؟
