سلام دوستان، من گاهی چنان به یاد رفتارها و حرفهای ناراحت کننده بقیه می افتم و عصبانی میشم که انگار همین الان اتفاق افتاده! باور کنین گاهی مساله چندین سال پیش هست اما انقدر عصبانی میشم که انگار میخوام منفجر بشم نمیدونم چه کار کنم این جور وقتها! چون اون ناراحتی همینطور میچرخه تو سرم مثل وسواس فکری میمونه دقیقا! در مورد نزدیکانم میتونه باشه تا کسی که شاید چند سال هست ندیدمش. بعد خوب این درگیری فکری باعث میشه اون لحظه کسی منو ببینه فکر میکنه من چه بلایی سرم اومده یا چرا اینقدر تو خودم هستم. تازه تمرکزم رو هم روی کار و زندگی از دست میدم تو اون شرایط و گاهی چند ساعت طول میکشه تا بیام به حال طبیعی برگردم! اصلا منظورم این نیست که من باعث ناراحتی بقیه نشدم یا نمیشم اما خوب فکرم اینطوری درگیر رفتار دیگران میشه! حالا بماند که روی رفتارهای خودم هم خیلی حساسم و فکر میکنم، که در این تاپیک نمیگنجه خودش یک تاپیک جداست
دنیا برات مهم نباشه همین
منم همین طورم
من نسبت ب کارای شوهرم اینجوریم
هى دارى يه چاقو رو ميكنى توى قلبت و در ميارى
دارى چه ميكنى با خودت و روح و روانت
بسپار به خدا و مثل آب روان باشه تا روحت نگنده از كدرى و كدورت
به نظرتون باید چه کار کرد که اینطوری نباشیم؟ اخه وقت و عمر ادم تلف میشه.
من اگه شوهرم رفتاری بکنه که انتطار ندارم اینجوری میشم و تا وقتی رفع کدورت نکنیم همینجوریم
منم همبنطورم اسی
ینی همینطور بودم
و متوجه شدم ک اختلال دوقطبی دارم
و وسواس فکری دارم
الان دارو مصرف میکنم وکمی بهترم
نه کاملا
اکر فکرمیکنی جدیه حسات
ب زوانپزشک سری بزن
همین الان یادم افتاد کلی گریه کردم
دلم خیییلی گرفته😢
من دکمه افکارمو میگیرم دستم هر چی ناراحتم میکنه میزنم میره...دیلیت کامل
این کار واقعا بی فایده است بسپار به خدا و خودت رو رها کن منم گاهی اینجوری می شم آخرش از زمین و زمان طلبکار می شم اما تا حالا که برام سودی نداشته فقط حال زندگیم خراب شده
برو طب سنتی برای اصلاح مزاج
و اینو بدون که خیلیا مثل تو هستن.همه ی حس هایی که داری قابل تغییره ولی به کمک روانشناس یا روانکاو.
دکتر من میگفت اگه تو کودکی مورد تمسخر و تحقیر یا تنبیه شدید قرار گرفتید توی بزرگسالی حساس و زود رنج میشید.و دیگران به راحتی آزارتون میدن
