من امشب یاد گرفتم از شماها، البته یه ادمای محدودی
من دوستای زیادی دارم،دوتا خواهر دارم که عاشقشونم، اما کلا ادمی نیستم ک رودررو خیلی اهل درددل باشم،و چون نمیخوام کسیو ناراحت کنم ترجیح میدم از غصه هام نگم
اینجا میومدم و ناشناس گاهی درددل میکردم،حرفای دلمو میگفتم تا اروم شم، گاهی هم اصن کسی نمیخوند، فقط مینوشتم ک باشه
هیچوقت نه دنبال ترحم بودم نه توجه که اصلا ترحم و توجه ادمایی ک نمیشناسیشون به کارت نمیاد هیچقوت
مرسی که یادم دادین وقتی عزیزترینای ادم میتونن بهش زخم بزنن یه دوست مجازی به راحتی اب خوردن میتونه اینکارو کنه، مرسی ک یادم دادین حرفامو فقط واسه خودم نگه دارم چون هیچکس برا زخمات مرحم نمیشه
ادمایی هستن ک بیان بگردن تو زندگیت و از اتفاقای زندگیت نمک بسازن تا در مواقع نیاز رو زخمات بپاشن
فک نمیکردم این تاپیکای درددل یه روز یه چاقوی محکم بشه برا یکی تا تو قلبم فرو کنه
من سعی میکنم خودمو قوی نشون بدم، اما از درون له تر از اینی ام ک طاقت اینهمه زخمو داشته باشم
بهت تبریک میگم، خوب سوزوندیش، نمکو رو بزرگترین زخم ممکن پاشیدی
مرسی ک یادم دادین💔
