بت خانواده همسر را بشکنید

یاد شنل قرمزی و جنگل و گرگ و اینا افتادم.   

هیچ آدمی بی سیاست نیست. اما سیاست های اشتباه یادش میدن.

تمام سیاستی که مادرم بهم یاد داده بود اینا بود:

تو خوب باش.

تو خوبی کن.

تو کوتاه بیا.

تو ندید بگیر.

بگذار شرمنده ات بشن.

به خاطر خدا.

اونا پایین ترن، دلشون رو نشکن.

نونشون دست شماست، اصلا نگذار که بگن.

تو عاقلی، تو تحمل کن.

تو دنیا دیده ای، تو با هزار نفر نشست و برخاست کردی، اونها نکردن.

بهشون حق بده و .........

که من هم عمل کردم به توصیه های مادرم.

احترام، توجه، گذشت، فداکاری و هر چی مادرم گفته بود.

این ها آموزه های خوبی هست، فقط از دهن یک مادر مومن و خداترس، با دل بزرگ و روح پاک برمیاد.

اما مادرم فراموش کرده بود که در چشم آدم های حقیر، هرچقدر اوج بگیری، کوچک تر میشی.

و من هر روز کوچک تر و کوچک تر شدم.

چون سطح ظرفیت و شعور مخاطبم رو کسی بهم یاد نداده بود که بسنجم.

این رفتارهای خوب هست، اما در قبال اهلش.

وقتی گذشت میکردم، اونها میگفتن جرات نداره.

وقتی کوتاه میومدم، اونها میگفتن پسرمون جمعش کرده.

وقتی محبت می کردم، اونها میگفتن وظیفه اش هست.

وقتی کادو میخریدم، میگفتم حقمونه، چرا بیشتر نخریدی؟

وقتی مهمونی میدادم، میگفتم پسرمون خریده.

وقتی دیدنشون میرفتم، میگفتن این باز اومد، محلش ندید.

وقتی با روی باز باهاشون حرف میزدم، میگفتن ببین پسرمون چه زندگی ای براش ساخته که همیشه خوشحاله.

وقتی جلوی پاشون بلند میشدم، میگفتن چرا خم نشد؟

وقتی میدیدمشون و احوال پرسی گرم میکردم، میگفتن ببین ما چقدر بالا هستیم.

تا وقتی کارد به استخوونم رسید.

فهمیدم مسیر من اشتباه هست.

من نمیتونم اونهارو درست کنم.

باید خودم رو عوض کنم.

دیدم آموزه های مادرم، حداقل به درد من نمیخوره.

شاید اگر با یک خانواده دیگه وصلت کرده بودم، اینها توصیه های خوبی بود.

اما متاسفانه به من گفته بودن با خانوادش که نمی خوای زندگی کنی.

من هم توجهم رو از روی اونها برداشتم و گذاشتم روی خودم.

خیلی چیزهارو از خودشون یاد گرفتم.

حالا اینقدر نمیرم تا سر یک مهمونیشون، بخاطر اینکه فامیلشون عروسشون رو ببینه التماسم میکنن، منم وقت ندارم.

تولدشون میشه عکس العملی ندارم.

سوالی ازم دارن میگم من نمیدونم.

خونه ام میان خیلی معمولی برخورد میکنم.

میبینمشون یک سلام و علیک ساده.

زنگ میزنن خونمون، گوشی رو برنمیدارم زیاد.

حرف میزنن قاطیشون نمیشم.

کنارشون نمیشینم.

فقط و فقط به خودم و زندگیم و پیشرفتم فکر میکنم.

هیچ جایی در زندگی من ندارن.

شدن اولویت دهم من. اگر دعوت بشم، خسته نباشم، کلاس نداشته باشم، همسرم بخواد ازم که برم، احتمال داره خیلی دیر برم و زود برگردم. و با کسی هم حرف نمیزنم، در حد سلام و علیک.

اما اینقدر خودم رو رشد دادم که همه به همین سلام و علیک کوتاه هم از من راضی هستند. همین که نگاهشون کنم براشون بسه.

سلام عزیزم. من کاری نکردم برات.

خودت میخوای خودت رو پیشرفت بدی.

هر جور میتونی راضیش کن.

با زبون خوش، با حرف زدن. با گفتن از آرزوهات و رسیدن به اهدافت. از منافع کار کردنت.

همه راه هارو برو، اگر دیدی با زبون خوش قبول نمیکنه، از پدر یا مادرت یا بزرگتر خانواده خودت بخواه که باهاش حرف بزنن.

اول دستکش مخلملین، بعد دست آهنین.

کم کم دست آهنینت رو نشونش بده.

دنیا به من ثابت کرده اگر به یک شغل امن تکیه کنی، این تکیه امن تری هست تا به همسرت.

ما تنهاییم توی این دنیا. همسر شاید برای آدم نمونه، اما ما همیشه نیاز به درآمد و هزینه ی زندگی داریم.

شاید بدون همسر بشه زندگی کرد، اما بدون شغل نمیشه.

نمیخوام زندگیت رو بد کنی یا مشکلی ایجاد بشه برات.

با شیب ملایم و از نرمی شروع کن.

سعی کن هم شغلت رو داشته باشی و هم همسرت رو.

اگر راضی نشد بگو باید حقوقی که از اونجا میگیرم رو هر ماه بریزی به حسابم، به این شرط فقط نمیرم.

سلام عزیزم.

تاپیک های قبلی رو به دقت بخون.

اما حرف جدیدی که برات دارم اینه:

همسرت رو چک نکن.

اگر بهش شک داری، خودت رو قوی کن. برای خودت یک شغل و کاری دست و پا کن.

از الان که قضیه حاد نشده درس بخون، یا کار کن و تجربه به دست بیار.

ما هیچکس رو نمیتونیم عوض کنیم.

اگر کسی بخواد کاری کنه، توی قوطی هم بکنیش، باز هم اون منظورشو به ثمر میرسونه. پس نگهبانش نشو.

حواست باشه که چیکار میکنه دورادور، اما حرفش رو نزن تو خونه.

ما فقط میتونیم خودمون رو نجات بدیم.

هیچ کار دیگه ای از دستمون برنمیاد.

با دعوا و سر و صدا فقط از اون کرامت انسانی مون کم میشه.

مطمئنا خدا اینو نمیخواد برامون. اگر مردی سر به صلاح نیست، راه جدایی هم باشه.

توصیه ای هرگز به اینکار ندارم. به نظرم هنر یک زن، ساختن هست، نه جدا شدن.

اما ساختنی که کرامت انسانیش حفظ بشه.

فقط منظورم از این حرف این بود که فکر نکنیم ما تا آخر به این مرد چسبیده ایم، تحت هر شرایطی، و بگذاریم هر برخوردی بشه بهمون و کتک بخوریم و دم نزنیم و از حقوق انسانی مون محروم بشیم.

شما هم توجه رو بگذار روی پیشرفت خودت به جای اینکه نگهبان همسرت بشی.

از همین فضا استفاده کن و قوی شو تا همیشه راه دیگه ای هم جز تحمل داشته باشی.

حتی اگر از این راه استفاده نکنی، همین که مرد بدونه تو راه دیگه ای هم جز تحمل کارهاش داری، یک نیروی بازدارنده هست براش.

اکثر مردها این بلاهایی که سر همسرشون میارن، بخاطر اینه که میدونن چاره ای جز تحمل نداره.

اتفاقا مشکلت اینجاست که طاقت دوری همسرت رو نداری و اونم اینو فهمیده.

چون فهمیده اذیتت میکنه.

یکم صبور باش، خود دار باش، محکم باش.

مگه مردم غم ندارن؟ غصه ندارن؟ رنج ندارن؟

آدم میریزه تو خودش، تحمل میکنه.

دم نمیزنه، صورتشو با سیلی سرخ میکنه، آبرو داری میکنه.

حرفتو به سنگ بزن، به خانواده همسرت نزن.

اگر همسرت همه چی رو میگه، به اونم نگو.

برنامه ات این باشه، هیچ حرفی نزن، مگر اینکه قبلش بهش فکر کرده باشی.

فکر کن دهنت قفل داره.

باید حساب شده حرف بزنی.

چند ماه مراقبه کنی روی حرف زدنت، این مهارت برات درونی میشه.

هر حرفی که میخوای بزنی بگو آیا فایده ای داره؟

آیا این حرف به نفع زندگیمه؟

آیا این حرف منو کوچیک میکنه یا بزرگ؟

آیا این حرف برام عواقبی نداره؟

از فردا یک مهارت یاد بگیر.

ذهن روی دو چیز نمیتونه به طور دقیق تمرکز کنه.

پس مشغولیت جدید براش بساز.

حدیث داریم از امام علی ع یا برای ذهنت مشغولیت بساز، یا ذهنت تورو مشغول میکنه.

باورت میشه من روزی 16 ساعت کار فشرده میکنم؟

تمام روز در حال دویدنم.

فقط شب ها میخوابم، اون هم که مجبورم.

تازه تمام وقت هم به پروژه های فردام فکر میکنم و کار فردا رو دارم برنامه ریزی میکنم.

جدا نشو، اما دست آهنینت رو نشون بده.

بگو تو به من خرجی نمیدی، میخوام برگردم سر کارم.

بگو اگر پای انتخاب برسه، مطمئنا ضرر میکنی.

البته به عواقب حرفت فکر کن. خیلی حرف سنگینی هست و باید پات قرص باشه.

از خانواده ات بخواه بیان جلو. مرد از خانواده خودش که حساب نمیبره.

بگو بیان و جدی بگن موقعیت دخترمون با کار کردن بهتر هست و ما حمایتش می کنیم.

بازم میگم، دقت کن.

من بودم این کار رو میکردم.

شاید توصیه من برای شرایط شما کارساز نباشه.

مثل همون توصیه مادرم برای من.