من وقتی میبینم یکی داره دروغ میگه داستان سرایی میکنه اولش سوال میکنما ولی بعدش دیگه ادامه نمیدم انگار حس میکنم طرف تحت فشار رنج درونیشه یا نمیخوام لایه منگنه بزارمش یه جورایی نمیخوام دلشو بشکنم احساس میکنن خ بدبخته بهتره من ناراحتس نکنم ولی بعدش که میگذره یادش میفتم میگم نکنه اشتباه میکنم اینطوری طرف با خودش نمیگه احمق بود نمیدونم باز ته دلم خرسندم که من دلشو نشکستم
حالا الان میگم چی شده مثلا چی
رفته بودیم با شوهرم یه مغازه کوچیک خرید کنیم فروشنده همکلاسی بچه گیام بود
بیخیال بابا
بشنو و رد شو
من هرکسی تاپیک میزنم حس میکنم دروغه باز میگم میشه از داخلش درس گرفت و خوشحال بود کسی تو این شرایط رنج نیست
هیچی سلام علیک گفتم چه خبرا گفت اره اینجا کار میکنم ولی شغل دوم هست و چون اینجا اشنامه میام وایمیستم
گفتم شغل دومت چیه حالا با تعجب
گفت هیچی استاد دانشگاهم
دقیقا منم کسی دروغ بگه واکنش نمیدم به نظر آدم بیچاره ایی میاد
گفتم کدوم دانشکاه گفت غیرانتفاعی
گفتم مگه مدرکت چیه گفت دارم دکترا میخونم
گفتم الان که همه لیسانسن هنوز دکترا نگرفتی چطور استاد شدی قبول کردن
گفت هم میتونی درس بخونی هم درس بدی
عقده درونی دارن
اینقد از این آدما دور برم دیدم
هیچی منم دلم خ سوخت براش گفتم ولش کن چیزی نپرسم بایه حالت تاسف باری از مغازه خرید کردم اومدیم بیرون
شوهرم گفت حرفاشو باور کردی
گفتم نه
دوتامون به روی خودمون نیاوردیم سکووووت
الان چندساله میگذره میرم مغازش گاهی خرید میکنم ازش
حالا امروزم مثل همون تکرار شد
