خستگی سر و کله زدن با بچه ها و رسیدگی به تکالیف شون،خسته و تلخ زبونم کرده،نمیتونم خیلی مردم دار و صبور باشم،توی گروه های کلاسی،انتقادهای تندی مینویسم،و به همه بر میخوره
اون لحظه متوجه نیستم،اما وقتی آروم شدم میفهمم که بهتر بود سکوت کنم یا جور دیگه ای حرفمو بزنم
کلافه م از دست خودم،حس میکنم همینجور پیش بره تلخ زبون میمونم
کم خون نیستی
ویتامین بخور ب۱ خوبه
و قرص آهن شاید بهتر شدی
میفهممت استارتر
منم همین طورم😢
راستش جون و اعصابم نمی کشه دیگه
این قرنطینه ی لعنتیم که سخنیها رو دوچندان کرده
به خاطر این روزاس که انقدر کلافه ایم،منم امروز خونه مامانم اینا بودم داداشم اومد توی چاییم نبات بریزه قاشق هم بغلش بود ولی بادست انداخت توی چاییم منم یهو عصبانی شدم گفتم اخه وقتی قاشق هست باید بادست بندازی اونم تواین اوضاع،لج کردم یه چایی دیگه برداشتم.بعدش کلی نارحت شدم که چرا اینجوری گفتم بهش اخه خیلی حساسم
والا من مشاوره رفتم خیلی کمک کرد
چه خوب
کاش مشکل منم با دارو حل بشه
البته یه مدت دمنوش سلامتی،میخوردم و حالم خیلی خوب بود،تقریبا هرچی سیاهی بود از ذهنم پاک شده بود و از هیچ کس ناراحت و دلخور نمیشدم و کینه های قدیمی برام پوچ و بی معنی بود
