......................بچگی .....................

کاش می شد در ورای خاطرات کودکی

چرخ گردون فلک

ساعتی زین گردش بی حاصلش

مکث می کرد و مرا

در بین خاطرات کودکی

جا می گذاشت

کاش می شد فاصله معنی نداشت

در دل ما غصه ها جایی نداشت

بی کسی ؛ چون قصه ها افسانه بود

عاشقی ؛ سهم دل دیوانه بود

کودک که بودیم عاشق این بودیم که لباس های بزگتر ها را تنمان کنیم . کفش های بزرگتر ها را به پا کنیم . شبیه آنها حرف بزنیم .

وانمود کنیم بزرگ شدیم . خانم شدیم ، آقا شدیم .

عاشق این بودیم که آدم بزرگ حسابمان کنند .

در رویاها و آرزوهای کودکی همیشه فکر میکردیم وقتی بزرگ شدیم قرار است چه کارهایی بکنیم.

فکر میکردیم وقتی بزرگ شویم حتما دکتر و مهندس میشویم با یک عالمه پول برای خریدن هرچیزی که دوست داشته باشیم .

و ای کاش روزگار امروز ما شبیه آن چیزی بود که در کودکی تصور کرده بودیم .

اما واقعیت این است که زندگی هر چقدر که بزرگتر میشوی روی خشن و سخت و جدی اش را بیشتر به تو نشان میدهد.

هر روز اهدافت را دور تر و دور تر نشان میدهد و از تو میخواهد برای رسیدن به آنها بیشتر و بیشتر تلاش کنی.

و اینگونه است که همه روزگار بزرگسالی تو مشغول کار و تلاش بی وقفه میشود و وقتی به خودت می آیی می بینی .

همه چیزهایی که روزی عاشقانه دوست داشته ای کمترین اهمیت را در زندگی تو دارد.

دیگر وقت و حوصله زیادی برای مادرت که در کودکی سر روز پاهایش میگذاشتی و با نوازش هایش به خواب میرفتی نداری.

و پدری که انقدر قوی بود که تور را به آسمان پرتاب میکرد و قهرمان بزرگ کودکی ات بود حالا از نظر تو بد اخلاق و حوصله سر بر است.

دیگر به نظرت بازی کردن بیهوده و مسخره است و شاید به همین دلیل است که بیشتر آدم ها وقتی بزرگ میشوند یادشان میرد خنده از ته دل و شادی بی دغدغه چه معنایی دارد.

عروسک هایی که روزگاری با دقتی مادرانه تر و خشکشان میکرد ، برایشان غذا درست میکردی و در آغوش میگرفتی دیگر به نظرت احمقانه و بی ارزش میرسند ولی خودت مثل یک عروسک بی اراده در دستان گرفتاری های روزگار اسیر شده ای و راه فراری نداری.

 پس حق داری هر از گاهی از ته دل آرزو کنی کاش هنوز بچه بودی .