بنظرتون ببخشم؟

اره راست میگی.همیشه با خودم سر جنگ دارم.تو تنهاییام میشینم ساعتها تو دلم میجنگم باهاشون.اما وقتی میبینم کاراشونو دلم نرم میشه.این دو دلی و کینه و سردرگمی عذابم میده.دلم میگه ببخش و فراموش کن اما مغزم هر روز  بی احترامیاشونو مرور میکنه

انشالا.مرسی دوستم از راهنماییت

مرسی دوستم از راهنماییت به حرفاتون فکر میکنم.انشالا که بتونم دلمو صاف کنم

خب عزیزم من بعد اخرین دعوا که تو همین تاپیکمم گفتم از شوهرمو خونوادش شکایت کردم.به جرم فحاشی و دخالت تو زندگی و...اینام چون مثلا خیلی ادمای ابروداری هستن حیثتشون واسشون مهمه براشون خیلی سنگین تموم شد که یه دونه عروسشون که این همه پز میدادن که اره ما خیلی خوبیمو عروسیمونو رو سرمون حلوا حلوا میکنیم بره از دستشون شکایت کنه.خلاصه وقتی دیدن من ایندفعه دیگه کاملا جدی هستمو کوتاه نمیام جلوشون وایسادم هرچی ام توهین کردن هم خودم هم کل خونوادم جلوشون وایسادن دیگه حساب کار دستشون اومد.اخه قبلا خونوادم پشتم نبودن تو همه دعواها بجای ابنکه پشت من باشن پشت شوهرم بودن میگفتن تو اخلاقت بد.تا اینکه بالاخره با چشم خودشون دیدن کی مقصره.دیگه کوتاه نیومدن پشتمو گرفتن

من بیشتر از شوهرم از خونوادش ناراحت بودم و همچنانم هستم.اخه منو شوهرم خیلی بچه بودیم ازدواج کردیم یه جاهایی حق میدادم بخواد کارای بچگانه بکنه اما از خونوادش انتظار نداشتم.بجای اینکه راهنماییش کنن بیشتر اتیش بیار معرکه شده بودن.اگه شوهرم پشت منو خونوادم پیش مادرش اینا از روی نادونی و بی عقلیو بچگی حرفی میزد بجای اینکه گوششو بپیچونن ادبش کنن بگن اینکارت زشته بیشتر خرش میکردن ازش حرف میکشیدن که تو دعواهامون ازم مدرکیی داشته باشن به وقتش بکوبن تو صورتم

کار به دادگاه نکشید خداروشکر دو طرف کوتاه اومدیم چون پای یه بچه درمیون بود خودمم زیاد کشش ندادم.از بابت شاهدم که هم مامانم هم خواهرم هم پدرشوهرم عینا شاهد دعوای ما فحاشی و...بودن.بعد دعوا زنگ زد همه رو جمع کرد خونمون

ممنون شمام موفق باشی