امروز کلا عصبی هستم همه مشکلاتم یادم افتاده من عاشق مامان و خواهرم هستم حاضرم جونمو براشون بدم همه کار. حاضرم براشون بکنم خیلیم بعضی جاها هوامو دارن اما یکم در حقم کم لطفی میکنن مثلا من هر مریضی که دارم مامانم میخنده میگه اره راست میگی تو البته وسواس مریضی داشتم واسه همین باور نمیکنه مسخرم میکنه میگه ما اولین باره اسم این بیماریا میشنویم یا مثلا میگم برم کلاس زبان میگه پول میدم بازم. تو نمیری اینو که میگه اصلا انگیزم میره یا من رو خواهرم حساسم نمیذارم با هر پسری بگرده یکیو دوست داره که پسر بدیه من بدم میاد با پسر بد بره بیرون حالا من بعد این همه مدت یه بار تنهایی رفتم بیرون مامانم صبح میگه یاغی شدی خواهرم کلی فحش میده چه طور خودت میری ولی برای من بده کلی نفرینم کرده کلی مسخرم میکنه ادامو در میاره کلی تیکه بهم میپرونه کلا احساس میکنم خیلی گناه دارم
خدا بهت صبر بده خواهر گل. خلاصه می بینی جواب خوبیهات رو. همینطور که تعریف می کنی همیشه عاقل باش اونا هم حتما متوجه اشتباهشون میشن
من کلا همه غما رو به جون خریدم توی این خونه خودمم انقدر تو خودم ریختم مریض شدم اگه میگم نرو با فلانی بیرون چون پسر کثیفی هست من نگرانشم منم بعد یه عمری رفتم بیرون تنها اونم فقط نیم ساعت کلا خیلی ناراحتم اصلا انگار به من خوشی نیومده
درسته خیلی دوستشون داری ولی این کار رو با خودت نکن...حتما حتما باید به خودت هم اهمیت بدی... یعنی نمی تونی باصحبت متوجهشون کنی؟؟؟
اگه واقعا صحبت و توضیحت براشون آگاهشون نمیکنه و همدلی نمیاره...خودت برا خودت برنامه هات رو داشته باش و به حرفهاشون هرچند برات سخته کمتر و کمتر اهمیت بده... اونا هم کم کم ببینن و بسنجن تو کار عاقلانه می کنی خلاصه کوتاه میان.. ولی حرفم اینه حتتتتما به فکر خودت باش جوونی از نعمت زندگی استفاده کن و با فداکاری بیش از حد خودت رو از بین نبر. انرژیت رو برای خودت هم بذار خواهی دید که چندبرابر میشه روحیه مثبت می گیری
