همون بهتر که نیست
وگرنه دنیا از آدم منفجر میشد
گرچه همین الانم داره میشه
سلام
این موضوع خیلی حالبیه .ولی زیباییش به همینه .ادم با بچه بزرگ میشه و تمام لحظات شیرین رو با تمام وجودش حس میکنه و درک میکنه .
و وظیفه انسان با وظیفه دیگر موجودات در این جهان فرق داره و بر اساس این تفاوت میزان توانمندی و بزرگ شدن نوزادها با هم فرق میکنه
حس میکنم اونطوری دوست ندارم
چون از اینکه دخترم بغلم باشه لذت میبرم و دارم با لحظه لحظه بزرگ شدنش زندگی میکنم و عشق میکنم
شاید یه علت مهمش نیاز مهم انسان به تربیت هست
اگه نوزاد انسانم خیلی چیزها رو غریزی بلد بود و از اول مستقل میشد شاید تربیت و دریافت محبتی که در خلال اون مراقبت اولیه دریافت می کنه دریافت نمی کرد.و تاثیر تربیت و محیط هم طبیعتا روش کمتر میشد.
به عبارتی دیگه بچه ها ویترین تربیت و سرمایه گذاری که براشون شده نبودند.و نقش والدین هم به این پررنگی نبود.
منظورم اینه که تنوع فرهنگ ها هم دیگه وجود نداشت.لااقل به شکلی که الان هست.
یه جورایی اون فلسفه خلقت انسان زیر سوال میرفت به نظرم.همه شبیه هم بودند.از غذا خوردن و حرف زدن بگیر تا چیزهای دیگه
و هم این که حقوق و تکالیفی هم که والدین و فرزند در قبال هم دارن بی معنا میشد.
اتفاقا چند وقت پیش یه مستند درهمین مورد دیدم ..طبق اصل انتخاب طبیعی نوزاد حیوان از نظر جسمی کامل به دنیا میاد چون به تکامل دیگه ای احتیاج نداره ولی نوزاد انسان با جمجمه (مغز) بزرگتر و جثه ناتوان تر به دنیا میاد .اگه جسم مورد هم متناسب با جمجمه بزرگ می بود اونوقت زایمان ناممکن میشد
سلام
چند هفته پیش با دخترتاک در موردش بحث میکردیم
به جاش به نسبت انسان اکثرا عمر کوتاه تری دارن
سیر تکامل وهدفشونم از خلقت فرق داره
خب نمیشد جسم بزرگتر نبود ولی کارایی و تواناییش بیشتر بود؟
و دیگه این که این ناتوانی فقط به دلیل کوچیک بودن جثه نیست.به خاطر عدم کارایی عقل و جسم و کامل نبودن غریزه هاست.نمیدونم منظورمو رسوندم یا نه؟
آرهههههه خیلی بهش فکرکردم
فکرمیکنم دراون صورت الان جمعیت جهان ۳۰ میلیارد بود😄
