ببین من همه حرفاتو خوندم منم تقریبا مثل خودتم.مام اوایل خیلی درگیری داشتیم.کتک و قهر و...بعدا بخاطر ترس از کتک و آبرو سعی کردم با دلش راه بیام چون واقعا ازش میترسیدم اما بعدا به خودم اومدم دیدم این وسط داره همه آرزوهام و خواسته هام نادیده گرفته میشه.باید سعی کنی کم کم ازش نترسی.از حرف مردمم نترس.خواسته هاتو به زبون بیار و پافشاری کن ببین ما دیگه مجبوریم تو این زندگی بمونیم یکی مثل من ده بار قهر کردم رفتم اما خانواده ها نذاشتن طلاق بگیرم و گفتن بخاطر بچه هات بمون.حالا موندم اما تصمیم گرفتم ترسمو بذارم کنار.بیشتر از اینه که کتک و فحش بخورم؟مگه قبلا نمیخوردم؟هرچی کوتله اومدم اون پرروتر شد.الان دیگه هروقت فحش بده منم میدم کتک بزنه منم میزنم از هیپ خواسته ایم کوتاه نمیام یواش یواش شروع کن از خواسته های کوچیک.ولی اینو بدون هرچقدر از شوهر بخوای بیشتر بهت میده هرچقدرم مراعات کنی پرروتر میشه
فقط پافشاری.حتی اگه کتکت زد پافشاری کن.انقدر بگو تا از بین ده تا خواستت حداقل یکیشو برآورده کنه بعد کم کم راه میاد و بیشتر براورده میکنه.
این چه حرفیه گام
من واقعا نمیدونم چی بگم
میدونم این تیپ شخصیتا مشاوره بیا نیستن، خانواده ای هم ندارن که باهاش صحبت کنن سر عقل بیاد بهتر بشه، شما هم که میگی شرایط خانوادگیم جوری نیست بتونم قهر کنم که بهش فشار بیاد یا بترسه. میمونه همین که به زور خواسته هات رو ازش بگیری تا کم کم نرم بشه و تو پوستش بره. اینا راهایی بود که به ذهن من رسید
