همسرت که واقعیت ماجرا رو میدونه
تنها کاری که میتونی انجام بدی اینه که قهر نباشی یعنی اگه اومد و حرفی زود اخم نکنی و خیلی معمولی در حد یه آدم غریبه که فقط باهاش سلام علیک داری باهاش باشی از این به بعد تا همیشه هیچ وقت هم باهاش صمیمی نشو هر زمان هم هر حرفی زد و تیکه ای انداخت به روی خودت نیار که با شماس حتی اگه اسمت رو برد و گفت فلانی با شمام به روی خودت نیار که شنیدی
اگر هم یه وقت کسی خواست برای آشتی پیش قدم بشی به هیچ وجه اینکار رو نکن چون خودت رو مقصر نمیدونی و بعده ها تاسف خواهی خورد که چرا پیش قدم شدی
فقط بگو من نه دعوا رو شروع کردم نه کشش دادم قهر هم نیستم اما مامان قهره و تا زمانی که نخواد آشتی کنه بخاطر روحیم خونش نمیام و الکی از اینجور حرفا که توپ رو بندازی تو زمین مادرشوهر
بیخود هم حرص نخور نه برای خودت خوبه نه اون طفل معصوم