خوب من میدونم آدم نباید فکرش رو متمرکز خونواده همسرش کنه اما شرایط من یک مقداری متفاوته، من به ناچار باید یک مدت شش ماه باهاشون زندگی کنم تقریبا. سه ساله ازدواج کردم، یکسال اولش همسایه خونواده همسرم بودم، خیلی سخت گذشت، بگذریم. بعد اومدیم یک شهر دیگه و مستقل شدیم. الان دوباره به خاطر یک امتحان مهم همسرم به نفعمون هست که برگردیم شش ماهی دوباره همسایشون بشیم (دو واحد جدای یک ساختمان). همسرم امرزو که تصصمیمش رو به خونوادش گفت، مادر و پدرش گفتن فقط به هدفت فکر کن و حتی بیایید شام و نهار با ما بخورید و این چیزا. خوب من اگر مخالفت کنم الان واسه شام و نهار همسرم اذیت میشه و خوب من میخوام این شش ماه فقط و فقط آرامش داشته باشه و درس بخونه. من دانشجوی شهر دیگه ای هستم و میتونم در ماه کل ماه رو اون شهر باشم اما از طرفی نمیخوام از همسرم هم فاصله بگیرم. چه رفتاری داشته باشم؟ چی کار کنم ؟ شما چطوری مدیریت میکنید. مادرهمسرم اذیت میکنه اما بدذات نیست.
اگه واحدت جداس، خودت غذا بپز، شما که وقتت آزاده، بعدشم شیش ماه طولانیه. چرا از شوهرت شیش ماه جدا شی!؟ باهاش برو
من 4ساله دارم با خانواده ی شوهرم زندگی میکنم.... من خیلی صبورم و خیلی میگذرم از خیلی چیزا...البته ناگفته نمونه اونا هم خوبن تا حدودی.. مادرشوهرم اصلا اهل دخالت تو زندگیم نیست...
احترام شون رو حفظ کن، گرم باش ولی شوخی نکن و توی شوخی هاشون خیلی نخند. درکل مثل یک خانم متشخص رفتار کن نه صمیمی نه خشک
من خودم زیادی راحتم باهاشون ولی میدونم اصلا کارم درست نیست
مادر شوهر مادر شوهر حتی اگه فرشته باشه، من تا پارسال عکس اینو ب همه میگفتم ، ۳ روز خواهر شوهرم یی چیزی ازمادر شوهرم بهم گفته ک از همه جام داره آتیش در میاد، خواهر من فقط حفظ تعادل احترام و عدم کل کل ،تا این تایم بگذره بری سی خودت
من خودم فقط گذشت ميكنم
خانواده شوهرم ناسازگارن، بخوام بجنگم باهاشون كم ميارم، چون روحيه جنگندگي ندارم
تا اينجا با گذشت پيش رفته( البته خيلي وقتها خودخوري كردم ولي جواب نميدم چون بدتر ميشه)
الان فرقم با بقيه اينه احتراممو بيشتر دارن ولي خب !!! حرفي بخوان بزنن! ميزنن!!!!
نميدونم شما روحيت چطوره
وقتی شما هستی لزومی نیس شام ناهار زحمتشون بدی.
خیلی عادی باش. قطعا ادمای بدی نیستن با این توضیحاتت
میدونم دارم فداکاری میکنم
