شوهرم بدجور حالمو گرفته باهاش بحثم شد ...

غروب موبایلش پشت مبل افتاده بود فکر کرده گم شده دزدیدنش..سه ماهه خریده 3 ملیون اعصابش شدیدد خورد شده بود بعد من نمیدونم این مشکل بیمارییه یا نه دست خودم نیست بعضی وقتا یه نفر عصبانی میشه من خندم میگیره یا حالش بد میشه البته اولش ولی بعد چند دقیق چنان گریم میگره که حالا گریم بند نمیاد خلاصه امروزم من خندم گرفت شوهرم عصبانیتش شدید تر شد بهم گفت خفه شو گمشو برو نبینمت..پرتت میکنم از خونه بیرون عوضی تو دیونه ایی ریز ریزت میکنم .طلاق مگه از جا شروع میشه طلاقت میدم و این چیزا  .. دیگه من حرفی نزدم کارای خونه رو رسیدم شام اوردم بعد نمازمو خوندم بعد نماز کلی گریه کردم تو حال خودم بعد که سبک شدم اومدم اینور نشستم تا اینه بچم هی گریه میکرد لج اومد واسه آبمیوه من گفتم چون الا موق خوابه شیر خشک میخواد بخوره بهش ندادم بچمم هی بیشتر لج کرد اینم باز عصبانی شد گفت خفه ش کن اعصاب ندارم دخترم گریه ش بیشتر شد ..بعد بهم میگه تو از قصد اینجوری میکنی ساکتش نمیکنی منم دیگه جوش اوردم گفتم غلط بکنم از قصدباشه مگه مریضم تو عصبی هستی میخوای مار و هم عصبی کنی بچه رم میخوای خودت کنی ..بعد گفت تشک و بنداز میخوام بخوابم گفتم من بمیرم تو از دستم راحت میشی چرا نمیمیرم بهم گفت چرت و پرت نگو خفه شو خیلی دلم شکست الانم خر و پفش هواست منم کلی گریه کردم از تنهایی خودم ..من خیلی آرومم ولی اون خیلی عصبی و استرسی اینم بگم این فقطط تنها بدیشه وگرنه کلا خوبه مهربونه برعکس اینکه عصبیه ..یه وقت مریض بشم تا خوب نشم خیالش راحت نمیشه ..اهل کاره ..چشمش دنبال هرزگی نیست ولی خب اینم مشکله دیگه شاید من مقصر بودم ولی این نباید اینطوری میکرد ..من خیلی تنهام بخدا جز خودش بچم هیشکی رو ندارم ..حتی هیچ کس ننیس باهش درد و دل کنم فقط اینجا تونستم بگم ...واقعا احساس کردم اگه بمیرم بهتره