برای کودک تصمیم و خواسته معنایی نداره.
ما توی حقوق بحثی داریم به اسم حجر. این افراد محجور شناخته میشن به عنوان صغار، این حجر(ناتوانی قانونی) حمایتیه. برای اینه که به خودشون آسیبی وارد نکنن با تصمیماتی که میگیرن.
یک فرد زیر سن ۱۸ سال نمیتونه عقد بیع، صلح یا هر چیز دیگه ای رو انجام بده.
این ماده ی قانونی ماده ی ۱۲۰۹ بوده که حذف شده و ۱۲۱۰ رو گسترش دادن و سن حجر رو مجهول کردن که با رای وحدت رویه بالای ۱۸ برای اعمال مالی و زیر ۱۸(بعد سن تکلیف شرعی) برای مسائل غیر مالیه.
این افراد که توی این سن ازدواج میکنن، بنا به دلایل روانشناختی و بی تجربگی انتخاب درستی انجام نمیدن، پس همین که این اختیار رو به صغیر بدی و از حجر حمایتی بیرون بیاریش بهش ظلم کردی...برای همین کودک همسری حتی اگه با خواست کودک هم باشه ظلمه.
شاید بگید ازدواج که ظلم نیست، از دوست پسر داشتن و این چیزا که بهتره. پاسختون اینه که اون نوجوون توی اون سن به همون دلایل بالا محدود میشه. مثلا ایشون نمیتونه یه حساب بانکی مستقل داشته باشه، نمیتونه با راحتی مهریه ی خودش رو اجرا بذاره یا به دادگاه برای درخواست نفقش مراجعه کنه. به خاطر انعطاف ذهنش ممکنه تحت تاثیر یا حتی تحت امر شوهر (حتی ممکنه اراده ی خودش هم همین باشه اصلا!) درسش رو رها کنه و هیچوقت شخصیت مستقلی برای خودش نسازه.
ازدواج توی سن پایین قطعا زن رو زیر دست یک مرد میکنه.
و میدونیم که هیچ آقایی توی خواستگاری نمیگه من یه آدم بد و متحجرم که نمیخوام بذارم درس بخونی، بری دانشگاه، کار کنی و یا در آینده من قراره بزنمت، بهت فحش بدم و تحقیرت کنم...بنا بر این حتی باز کردن چشم قبل ازدواج، بدون هیچ حمایت قانونی هم بی معنیه...