سلام دوستان...
من یه دختر خیلی احساساتی هستم...تو خانواده خودمون بچه ی کوچیکم واسه همین هیچوقت دوس ندارم خانوادمو تنها بزارم از طرفی شوهرمم بچهی بزرگه و خانواده اش دوس دارن زیاد پیششون باشیم...مثلا شب یلدا...خانواده ی من دوس دارن ما بریم اونجا من خودمم خیلی دلم برا مامان بابام میسوزه چون خیلی تنهان چهارتا بچه دارن ولی یکی از داداشم میره باخانواده زنش...اون یکی داداشم با خواهرم که اونم اول شب میره اونجا بعدش میره خونه پدرشوهرش،فقط میرن خونه بابام...ولی خانواده شوهرم و خودش دوس دارن ما هرسال یلدارو پیش اوناباشیم مثل این دوسال که اونجا میرفتیم ولی من تموم مدت دلم پیش خانوادمه و تا چندروز بعد ناراحتم و پیش خودم عذاب وجدان دارم که اونارو تنهاگذاشتم...ولی دوس ندارم سراین مسیله هم باشوهرم بحث کنم.خانواده شوهرم دخترندارن واسه همین فک میکنم زیاددرک نمیکنن ولی خانواده بدی نیستن...از طرفیم به شوهرمم حق میدم چون توخانواده مازیادبهش خوش نمیگذره وخواهرموشوهرشم خیلی باماحسودی میکنن و همش میخان جلومامان بابام خودشونو ازمابهترنشون بدن...و اینکه خانواده من توقعشونم بالاست مثلا دوس دارن من وقتاییکه شوهرم سرکاره برم اونجا وبراشون مهمم نیس که شوهرم ازسرکاربیاد ومن خونه نباشم...یادوس دارن من همیشه برم اونجاکاراشونو بکنم بچه ها داداشام برن اونجاروکثیف کنن ومن تمیزکنم...درحالیکا این انتظاروازبقیه ندارن...من خودم به شخصه مشکلی ندارم تاجاییکه بتونم دوس دارم بهشون خدمت کنم ولی شوهرم میگه توکه خدمتکارنیستی بقیه هم بیان بکنن تاتوهم بری...وهزاران مشکل دیگه از این دست دارم باخانوادمم وشوهرم...واقعا موندم چیکارکنم از بس سراین مسائل غصه میخورم و عذاب وجدان دارم...همش باخودم میگم ینی هردختری ازدواج میکنه ازاین مشکلات داره؟؟؟؟!!!!
