وای...باید خیلی سخت باشه. هیشکی جای مادر آدمو نمی گیره...همیشه به یادشی، گاهی بیشتر. مثلا تو مناسبت ها. دلت براش تنگ می شه ولی زندگی ادامه داره. کاریش نمی شه کرد.
کاش سیستممون یه جوری بود که از دست رفته ها رو فراموش نمی کردیم، ولی اینقدر غم و دلتنگی هم نداشتیم. تحملش سخته.
برات آرزوی یه عالمه صبر می کنم.