اصلا تحمل دوری و تنهاییو ندارم. نه ساله ازدواج کردم یه شهر دیگه هنوزم عادت نکردم. خیلی بده خیلی وقتا دوست داشته باشی عزیزترین کسات پیشت باشن یا اراده کنی بری پیششون ولی نشه. زندگیم خوبه شوهرم خوبه ولی اصلا درکم نمیکنه. حداقل یه جوری کمکم کنه مخصوصا مواقعی که دلم میگیره. چقدر شهرو بگرده چقدر با غریبه ها باشم به من خوش نمیگذره. ته دلم یه گمشده ای دارم
کجایی مگه
منم مثل شمام
تو تمام مناسبت ها دورم. ولی همیشه شوهرم پیش خانوادشه یا اونا اینجان. کل خانوادم خواهرام داداشام نزدیک همن. تو همه مناسبت ها
منم
سعی کن خو بگیری با شهرت میدونم سخته اما اینجوری بیشتر داغون میشی
من توام یا تو منی 😓😓😓😓
هر فکری میکنم. مشغول میکنم خودمو ولی باز نمیتونه تنهاییمو جبران کنه
چقد فاصله دارین
من غریبم،4 سالع ازدواج کردم ولی خیلی زود عادت کردم،الان برم شهرمون دلم واسه خونم تنگ میشه،5 ساعت راهه تا شهر خودم
درکت میکنم با تمام وجودم😢منم ۱۱ساله از شهر و خانواده م دورم 😔
منم
چقد مثل همیم😢
منم دورم 1200کیلومتر. وقتی مامانم میگه کاش بودی دلم میگیره. خیلی وقتا از شدت دلتنگی میزنم زیر گریه
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
54 ثانیه پیش
55 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
