مینویسم از تنهایی درون و 3 صبح

آنقدر شور تو داشت جانم که آتش میگرفتم.... همه شب غرق سیلاب اشک میشدم و باخضوع و خشوع در برابرت به زمین می افتادم.... عشق بازی هایمان را یادت هست؟ گفتگوی میان عاشق و معشوق بس شنیدنیست....

نمیخوانم که چه نوشته ام... فقط میدانم باید بنویسم....شاید نیرویی از سمت تو ...عشق اول و آخر من...مرا وادار میکند.... باید خودرا خالی کنم .... از گرد و غبار این سالها.... دست بکشم بر رویش و چندلحظه بعد نفسی عمیق .... تو میدانی از کی شد؟؟؟ از کی شد این جدایی؟؟؟ کدام موج مرا به دوردست ها برد و کدام موج تورا بامن نیاورد؟؟؟ چرا مارا زهم جدا کردند.... مگر عاشق و معشوق بی هم میشوند؟؟؟ آری یا میمیرند یا مجنون میشوند....حس مجنون بودن دارد دلم.... مجنونی که دیگر سراغ لیلی را نمیگیرد

بیاد داری اولین شبی که به قرار آمدم به ناگاه لرزه ای به قلب کوچکم وارد شد و انقدرررر پس لرزه ها داااشت که دوان دوان به زیر آسمان سیه پوش رفتم و نفس زنان دست خودرا روی قلبم گذاشتم تا کمی آرام گیرد.... فکرها و هجمه های شدیدی از دشمن به ذهنم خطور کرد.... تورا خواندم و آرامم کردی... بعد از کمی به سراغ آب رفتم.... آب پاکی را روی دستم ریختم.... سرد بود...یخ زدم...هوشیار شدم....

بیاد داری آن اتاق را؟؟؟ اتاق مدفن یک عمر بی صدای من ... اتاق غوطه ور تاریکی بود.... درون آن شدم برای جستجویت.... زیبای سفید را بر سر کردم.... چشمانم نوری داشت که از آن خودم نبود..... با آن نور تورا دیدم.... تو چقدر بی نهایت بودی در برابر من محدود..... کلامت را تکرار کردم... تو گفتی.... من گفتم..... تو گفتی..... من گفتم.....گویی مرا شستی و پاک کردی...

نظر لطف تو بود.... هرروز تورا کم داشتم.... چیزی نزدیکتر میخواستم... خواستم به من نزدیک تر شوی... خواستم تورا لمس کنم.... عقب ماندی و چیزی نگفتی... از تو خواستم مرا شباهنگام یاری کنی.... جلوآمدی و قبول کردی... نظر لطف تو بود

آخ که نگویم از آن شبها.... از آن سکوت مرگباری که مرا فرامیگرفت تا به دیدارت بیایم.... ذوق آن مرگ را داشتم.... یادت هست هرچه میخواستم برایم مهیا میکردی؟؟؟ تو چقدر خوب بودی.... چقدر....

چقدر دیر فهمیدم....

یادت هست وقتی یک شب به دیدارت آمدم..... خواندم ..."من آمدم من آمدم...یاران غزل خوانی کنند.... من آمدم من آمدم...یک بزم ربانی کنند....شیرین غزل خوانی کنند...

چقدر اشک در چشمانم جاشده بود که فدایت کردم....

نفهمیدم این فواصل لعنتی که مانند سرطان، آرام آرام بین ما ایجاد شد از کجا آمد؟ منشا را پیدا نکردم که درمان کنم.... با درد بی درمان ماندم که ماندم....

ملالی نیست جز دوری تو ....

ننگر که میخندم، زندگی میکنم، نفس میکشم، آرزو میکنم.... به دلم بنگر... به عمق و ته دلم بنگر.... چیزی آنجا جامانده... دستم به آن نمیرسد... تو میتوانی.... باور دارم ... چیزی مانند عشق گمشده.... میتوانی برایم آنرا بیرون بکشی؟؟؟ نمیخواهم زیر دست و پا له شود و گم.... من به آن نیاز دارم.... آخ که هیچکس درد عمیق مرا نفهمید... خودت بهتر میدانی... فقط تو میتوانی...فقط تو .... تو