از نظر شما تو جامعه ما کدومش بهتره؟
اینکه جدا بشی و بچه شش ساله پسرت بدون یکی از والدین باشه و خوب بالاخره سختشه
و پدر و مادرتم با خواهر برادرت یه عمر هم غصتو بخورن هم خوب اون نسل براشون کاملا بی ابروییه
و اینکه مجبوری خرجی هم داشته باشی و کار کنی
ولی در عوض نمیخوای سایه سنگین یه مردی که ازش حالت بهم میخوره رو تحمل کنی و ممکنه به هر حال اتفاقات خوب برات بیوفته ولی همیشه همیشه غصه بچتو حداقل داری
یا اینکه بشینی سر زندگیت با دوروغ طوری رفتار کنی که خوبی و هیچ انتظار محبتی و احساسی نداشته باشی حتی بدونی شاید سالی یک بار اسمتو صدا نمی کنه
رابطه هم انگار داداشته
حرف هم در حد کارش اگه دو کلمه بخواد از خودش تعریف کنه ما باقی هم سرش،تو.گوشیش یا خواب
ولی بدونی تا خوبی و ذره ای انتظار نداری خرجی هست ابروی کوفتی هم تو این مملکت هست
بچتم بابا داره مامانم داره
خودتم غصه نداری جز اینکه کاملا تنهایی و بی کس ودر اصل شوهر نداری و هیچ وقتم نمیتونی داشته باشی چون شناسنامت پره
نیاز به محبت و میل جنسیتم باید خفش کنی
کدومشو انتخاب میکنید؟
راستی از شما میپرسم چون سختی طلاقو دیدید
