خیلی خسته ام اصلا ارامش ندارم
وبدتر از همه به همه خوبی میکنم اما یه دوست ندارم.تو خونه ی خودمون جایی برام نیست مادرم تیکه تیکه ام میکنه نه خواب دارم نه ارامش
دست بزن داره عصبی میسم دیگه تا باهاش حرف میزنم و داد و بیداد که همه میفهمن
واقعا کسیو ندارم که باهاش حرف بزنم مجبور شدم بیام اینجا
من گوش میکنم، بگو عزیزم
چی شده عزیزم
اخی عزیزم
برای کار مجبورم میکنه میگه باید جایی بری که من میگم برای جایی رفتن مجبورم میکنه من دیگه بچه نیستم ۲۴ سالمه هنوز میخواد کنترلم کنه
نمیخوام تعریف بدم اما همه منو میسشناسن که اهل دوست پر و اینا نیستم بازم میاد به بهونه سرگرمی گوشیمو چک میکنه
بگو عزیزم
۲۴ سالمه شدم یه دختر عصبی هنوز از مامانش کتک میخوره و داغونه
میگمش نماز خوندم میگه بگو کجا مهرت کو چادرت کجاست به همه چیزم گیر میده
دیگه طاقت حرف زدن باهاشو ندارم صدام مثل خودش میره بالا
جلو مشاورم اینقدر خودشو اروم میگیره و گریه و اینا که هیچ کس باورش نمیشه
مامانتو ببر روان پزشک خودتم سر به سرش نزار یه ازدواج خوبم کن برو خونه خودت
