اينقدر دويدم تنها و بي همراه كه ديگه از نفس افتادم . نميدونم چه جوري بگم من اينقدر براي رسيدن به آرزوم تلاش كردم و انرژي گذاشتم اما يكي دونفر خدانشناس سنگ انداختن جلوي پام كه ديگه بريدم يعني اگه الان اون آرزو توي دستهام هم باشه خوشحال نميشم . خيلي تنهايي تلاش كردم خييييلييييي اما چه فايده موفق نشدم اما عوضش روحيه ام رو باختم . خيليا رو شناختم و خيلي تجربه ي سنگين و دردناكي رو براي خودم جمع كردم به حدي خسته ام كه گاهي از خدا آرزوي مرگ دارم اما حتي نميتونم بميرم چون يك پسر دارم كه همه ي اميدش تَو دنيا منم . شما بگين چكار كنم به آرامش برسم . ( قرآن ميخونم ، نماز ميخونم ، با خدا درد دل ميكنم اما بازم گاهي اينجوري ميشم )
از همسرت جدا شدی عزیزم؟
کی سنگ انداخته ؟
آدم یه وقتایی باخدا دعواکنه انگاربهترخداگوش میکنه
هیچوقت ازرحمتش و حکمتش ناامید نشو فقط همین
پسرت بهترین انگیزس به عشق اون شاد باش
برو پیش مشاوری، روانشناسی
قشنگ مشکلت رو تشریح کن برای مشاور. از خدا هم بخواه راه زندگیت رو از طریق مشاور بهت نشون بده
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
