من بچه کوچیک دارم ک ی مدته ازم جدا نمیشه یعنی توخونه هرجا ک میرم اینم ب پام چسبیده و گریه ک بغلم کن
شوهرمم اصلا اهل کمک توکارخونه نیست نهایت کمکش اینه ک بچه رو ی نیم ساعت بغلش بگیره
ما تو ی شهر دورازخانواده هامون زندگی میکنیم
الانم ی چندروزیه اومدیم بهشون سربزنیم موقع برگشتم شوهرم ب اصراااااااار زیاااد میخواد مامانشو با خودمون ببریم شمال و بعدم ببریمش خونمون ی مدت بمونه
خب مگ چیه؟چ اشکالی داره؟
اما من میگم اخه چرا نباید منو درک کنه دست تنها با ی بچه کوچیک مهمونداری اونم چندن هفتخ خیلی سخته
حالا شوهرم نمیفهمه مادرش چرا قبول کرده ک بیاد
چرا قبول کرده؟
خانواده شوهرم خیلی ایرادگیر و پرتوقعن
هرکاری هم ک واسشون بکنی اخرش ی ایرادی میگیرن
و بشدت هم عاشق پذیرایی مفصل و تجملاتی هستن
مثلامادرش رفته بود خونه یکی ازدوستای خانوادگی چند شب مونده بود بعد داشت واسه من تعریف میکرد ک صبحانه ی چیز معمولی گذاشتن یکم پنیر و کره و خامه و مربا!!!
چ خاکی توسرم بریزم ک این نیاد
اخه اشپزی من بگیر نگیر داره حالا با بچه ی گریه کن و خستگی و استرس دیگه نور علی نور میشه
وای خیلی سخه بعضی مردا خیلی نفهمن ولی ازسرکار ک میان انتظاردارن پاشون بزاری تواب ماساژ بدی خستگیشون دربره فک میکنن زنا فقط توخونه میخورن ومیخوابن
رو نده با این احوالات بی احترامی نکن ولی دو سه روز حسابی حواست باشه مفصل بعدش کامل ساده که اگرم گله کرد بگو خسته بودم و بچه بود و فلان
پس حقو ب من میدین ک ناراحت باشم؟
فکر میکردم از بی عرضگیمه ک ناراحتم
