سلام عزیزانم
دلم میخواد اینجا جمع بشیم برای زندگی بهتر برای الان که فقط خودمون می دونیم به هر دلیلی نمیتونیم جدا بشیم و مطمعنیم کار درست همینه پس با آرامش و به بهترین نحو ممکن زندگی کنیم از فرصت هامون استفاده کنیم و حداقل از وجود خودمون لذت ببریم تا آروم باشیم و سختی ها کمرنگ بشه
از خودم شروع میکنم
من ....
من به خاطرپسرم برگشتم بعدیک هفته که خونه پدرم بودم ولی دلیل اصلی دعواهای ماخانواده همسرمندودخالتاشون ووابستگی فوق العاده همسرم
من واقعا خیلی احساسی بودم و هستم و خیلی بغلی
چون تو زندگیم مادر نداشتم تا بغلم کنه با مادر بزرگم زندگی میکردم که ایشون هم فارغ از هر گونه احساس حتی یه بوس تو همه عمر مجردیم فقط سرکوفت بقیه نوه ها
پدر خوبم فوق العاده مذهبی سخت و تعصبی
یادمه تنها یک بار برای چند ثانیه بغلم کرد ولی ناگفته نماند همه عمرشو وقف بچه هاش کرد
منم در حسرت مهربونی و اغوش
درگیر مردی شدم بدون احساس
خودم خیلی میرفتم طرفش ولی سنگدلی هاش باعث شده از چشمم بیوفته دیگه حاضر نیستم خودمو ببرم تو بغلش دیگه حاضر نیستم درگیرش باشم شاید قراره همه عمر محبت نبینم ولی خودمو که دارم
وقتی برای خودم ارزش قائل باشم پرم وقتی هدف داشته باشم و افسرده نباشم راحتتر باهاش کنار میام
حالا بیاید بگید برای خودتون و زندگیتون چه کار میکنید؟ نمیشه که دست رو دست گذاشتو نشست
باید بلند شد و خوشحال بود
من هر چی طلا از تقدم و عروسیم بود فروختم
پیانو خریدم
یکساله دارم میرم کلاس البته کمتر
ارومترم کاری که همیشه دوست داشتم ولی پدرخوبم نگذاشت
خیلی بد موقع تاپیک زدم
شب میام دوباره میزنم
من هستم
من هم خیلی مشکل دارم و فعلا هم تصمیم به جدایی ندارم چند بار اینجا مطرح کردم برای شما هم میگم شوهرم واسه خودش خوشه هفته ای یه بار به زور خونه میاد دوست دختر داره و هزار مشکل دیگه ولی من خیلی وقته دیگه خودمو ناراحت نمی کنم کلاس هایی که دوست دارم می رم برای خودم خوش میگذرونم. دانشگاه رفتم. و الان. دنبال کار میگردم. در ضمن 18ساله ازدواج کردم شما هم کار خوبی میکنی که به آرامش خودت هستی وقتی همسر همراهی نیست باید خودمون به فکر خودمون باشیم
ارامش چقدر خوب
منم همینو میگم وقتی مجبوریم به هر دلیلی که حتما برای خودمون قانع کنندس نباید بسوزیم و بسازیم باید خودمونو بسازیم
بیاید بگید واسه خودتون چه کارهایی میکنید
بله عزیزم متاسفانه ما خانما وقتی ازدواج میکنیم دیگه فکر می کنیم باید خودمون رو وقف شوهر بکنیم واگر مشکلی هم توی زندگی مشترک پیش میاد سریع خودمون رو.می بازیم و دیگه نامید میشیم. خانواده. من حمایت گر من نیستند و بخصوص که. توی شهر کوچیکی هستند من اگر جدا بشم با وجود یه بچه 14ساله واقعا اذیت میشم بنا بر این سعی میکنم اول از لحاظ مالی مستقل بشم وبعد هم خودم شادی رو بهزندگیم بیارم
من چرم دوزی یافتن تابلو فرش و خیاطی یاد گرفتم و از انجامشون لذت می برم حسابداری خوندم و رشتمو خیلی دوست دارم. چند تا. کلاس رفتم ونرم افزار های حسابداری رو هم یاد گرفتم
ماشالله ارامش خانم چقدر هنرمندین
عالیه
راستی شما یه بچه دارید؟
به نظرتون تو شرایطی مثل ما که تنهاییم بچه ها چندتا باشه؟
شما راضی هستی یا ته دلت میگی کاش بگم یه داداش یا خواهر داشت؟
نازنین جان یه طرف دعوا تویی دعوا نکن اون که نمیتونه با دیوار دعوا کنه
اگه از کاراش حرص میخوری دل به دعواش میدی خودتو با چیز دیگه اروم کن کم کم به اینجا میرسی که ناخود آگاه حرص نمیخوری
توقعتو صفر کن
حالا که به خاطر بچه هامون صبر میکنیم حداقل درست بچه ها که تو دعوا نباشنو جدا بشیم بهتره که پس اگه به خاطرشون موندیم زجر نکشن پس واقعا زجر نکشن
شوهر منم به خونوادش مخصوصا خواهرش وابستست. نابودم کرده اما الان یاد گرفتم بیخیالتر باشم
خونواده ایی ندارم که بش تکیه کنم
مقداری پول دارم که میخام باهاش مزرعه برنج بخرم. برام دعا کنید موفق بشم
